Salme 137

1 Ved Babylons Floder, der sad vi, og vi græd, naar vi kom Zion i Hu.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 Paa Vidierne i Landet havde vi hængt vore Harper.

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 Thi der begærede de, som holdt os fangne, at vi skulde synge; og de, som plagede os, begærede, at vi skulde være glade: „Synger for os af Zions Sange!‟

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 Hvorledes skulde vi synge Herrens Sang i et fremmed Land?

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 Dersom jeg glemmer dig, Jerusalem, da glemme mig min højre Haand!

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 Min Tunge hænge ved min Gane, hvis jeg ikke kommer dig i Hu, hvis jeg ikke ophøjer Jerusalem over min højeste Glæde.

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Herre! kom Edoms Børn i Hu efter, hvad de gjorde paa Jerusalems Dag, da de sagde: „Gører bart, gører bart indtil Grundvolden i den.‟

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 Babels Datter, du ødelagte! lyksalig den, som betaler dig din Løn for, hvad du lønnede os med.

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 Lyksalig den, som griber og knuser dine spæde Børn imod Klippen.

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.