Salme 129

1 De trængte mig haardt fra min Ungdom af — saa sige Israel! —

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند. اسرائیل بگوید:

2 de trængte mig haardt fra min Ungdom af; dog kunde de ikke overvælde mig.

«از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند، اما نتوانستند مرا از پای درآورند.

3 Plovmændene pløjede paa min Ryg, de droge deres Furer lange.

ضربات شلّاق آنان پشت مرا به شکل زمینی شیار شده درآورد،

4 Herren er retfærdig, han overhuggede de ugudeliges Reb.

اما خداوند مرا از اسارت آنان آزاد ساخت.»

5 De skulle beskæmmes og vige tilbage, alle de, som hade Zion.

سرنگون شوند تمام کسانی که از اسرائیل نفرت دارند!

6 De skulle blive som Græs paa Tagene, som tørres, førend nogen oprykker det;

همچون علفی باشند که بر پشت بامها می‌روید، که پیش از آنکه آن را بچینند، می‌خشکد

7 af hvilket Høstmanden ikke fylder sin Haand, ej heller den, som binder Neg, sin Arm.

و کسی آن را جمع نمی‌کند و به شکل بافه نمی‌بندد.

8 Og de, som gaa forbi, sige ikke: Herrens Velsignelse være over eder! Vi velsigne eder i Herrens Navn.

رهگذران آنان را برکت ندهند و نگویند: «برکت خداوند بر شما باد!» و یا «ما شما را به نام خداوند برکت می‌دهیم.»