Salme 129

1 De trængte mig haardt fra min Ungdom af — saa sige Israel! —

Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

2 de trængte mig haardt fra min Ungdom af; dog kunde de ikke overvælde mig.

Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

3 Plovmændene pløjede paa min Ryg, de droge deres Furer lange.

Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

4 Herren er retfærdig, han overhuggede de ugudeliges Reb.

La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

5 De skulle beskæmmes og vige tilbage, alle de, som hade Zion.

Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

6 De skulle blive som Græs paa Tagene, som tørres, førend nogen oprykker det;

Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

7 af hvilket Høstmanden ikke fylder sin Haand, ej heller den, som binder Neg, sin Arm.

Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

8 Og de, som gaa forbi, sige ikke: Herrens Velsignelse være over eder! Vi velsigne eder i Herrens Navn.

Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.