Salme 120

1 Jeg raabte til Herren i min Nød, og han bønhørte mig.

«Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

2 Herre! fri min Sjæl fra Løgnens Læbe, fra en svigefuld Tunge.

И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

3 Hvad giver han dig, og hvad giver han dig ydermere, du svigefulde Tunge?

Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

4 Den vældiges skærpede Pile med Gløder af Enebærtræ!

— Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

5 Ve mig! thi jeg har været som fremmed iblandt Mesek, jeg har boet ved Kedars Telte.

Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

6 Min Sjæl har længe nok boet hos dem, som hade Fred.

Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

7 Jeg er fredsommelig; men naar jeg taler, da ere disse færdige til Krig.

Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.