Salme 107
1 Priser Herren! thi han er god, thi hans Miskundhed varer evindelig.
Brengt Jahweh dank, want Hij is goed, En zijn genade duurt eeuwig!
2 Det maa de sige, som ere genløste af Herren, de, han har genløst af Modstanderens Haand,
Zo moeten getuigen, die door Jahweh verlost zijn, En door Hem uit de nood zijn gered;
3 og de, som han har samlet hjem fra Landene, fra Øster og fra Vester, fra Norden og fra Havet.
Die Hij van alle kant hierheen heeft gebracht, Van oost en west, van noord en zuid.
4 De fore vild i Ørken, paa en øde Vej, de fandt ingen Stad, som de kunde bo udi;
Sommigen doolden in woestijn en wildernis rond, Zonder de weg naar hun woonplaats te vinden;
5 de vare hungrige og tørstige tillige; deres Sjæl vansmægtede i dem.
Ze leden honger en dorst, En hun leven verkwijnde.
6 Og de raabte til Herren, da de vare i Angest, han friede dem af deres Trængsler.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
7 Og han førte dem paa den rette Vej, at de gik til en Stad, som de kunde bo udi.
Hij bracht ze weer op de veilige weg, Zodat ze hun woonplaats bereikten.
8 Lad dem takke Herren for hans Miskundhed og for hans underfulde Gerninger imod Menneskens Børn;
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
9 thi han har mættet en tørstig Sjæl og har fyldt en hungrig Sjæl med godt.
Want den dorstige heeft Hij gelaafd, Den hongerige heeft Hij verzadigd!
10 De sade i Mørke, og i Dødens Skygge, bundne i Elendighed og Jern;
Anderen zaten in duister en donker, In ellende en boeien gekluisterd;
11 thi de havde været genstridige imod Guds Ord og havde foragtet den Højestes Raad;
Want ze hadden zich tegen Gods geboden verzet, En de vermaning van den Allerhoogste veracht;
12 og han ydmygede deres Hjerter ved Lidelse; de styrtede, og der var ingen Hjælper.
Zo was door rampspoed de moed hun ontzonken, En reddeloos stortten ze neer.
13 Og de raabte til Herren, da de vare i Angest, han frelste dem af deres Trængsler.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
14 Han udførte dem af Mørket og Dødens Skygge og sønderrev deres Baand.
Hij haalde ze uit het duister en donker, En verbrak hun boeien.
15 Lad dem takke Herren for hans Miskundhed og for hans underfulde Gerninger imod Menneskens Børn;
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
16 thi han har sønderbrudt Kobberporte og sønderhugget Jernslaaer.
Want metalen poorten heeft Hij verbrijzeld, Ijzeren grendels in stukken geslagen!
17 De Daarer! de bleve plagede for deres Overtrædelsers Vej og for deres Misgerningers Skyld.
Anderen werden ziek door hun zondige wandel, Hadden smarten te lijden om hun schuld;
18 Deres Sjæl fik Vederstyggelighed til al Mad, og de kom nær til Dødens Porte.
Alle voedsel begon hun te walgen, En ze stonden al dicht bij de poorten des doods.
19 Og de raabte til Herren, da de vare i Angest, han frelste dem af deres Trængsler.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten.
20 Han sendte sit Ord og helbredede dem og reddede dem fra deres Grave.
Hij sprak: en ze werden genezen, En Hij ontrukte hen weer aan het graf.
21 Lad dem takke Herren for hans Miskundhed og for hans underfulde Gerninger imod Menneskens Børn
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
22 og ofre Takofre og fortælle hans Gerninger med Frydesang.
Laat ze dankoffers brengen, En jubelend zijn werken vermelden!
23 De fore ud paa Havet i Skibe, de udrettede deres Gerning paa de store Vande,
Anderen staken op schepen in zee, Om handel te drijven op de onmetelijke wateren.
24 de saa Herrens Gerninger og hans Underværker paa Dybet.
Ook zij hebben Jahweh’s werken aanschouwd, In de kolken zijn wonderen.
25 Han bød og lod et Stormvejr rejse sig, og det opløftede dets Bølger.
Hij sprak: en er stak een stormwind op, Die zwiepte de golven omhoog;
26 De fore op imod Himmelen, de fore ned i Afgrundene, deres Sjæl forsagede under Ulykken.
Ze vlogen op naar de hemel, ploften neer in de diepten, En vergingen van angst;
27 De dreves omkring og ravede som den drukne, og al deres Visdom var udtømt.
Ze rolden en tuimelden, als waren ze dronken, En al hun zeemanschap was tevergeefs.
28 Og de raabte til Herren, da de vare i Angest, og han udførte dem af deres Trængsler.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
29 Han lod Stormen stille af, og Bølgerne lagde sig.
Hij bedaarde de storm tot een bries, En de golven legden zich neer;
30 Da bleve de glade, at disse vare blevne stille; og han førte dem i Havn efter deres Begæring.
Wat waren ze blij, toen het kalm was geworden, En Hij hen naar de verbeide haven geleidde!
31 Lad dem takke Herren for hans Miskundhed og for alle hans underfulde Gerninger imod Menneskens Børn
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
32 og ophøje ham i Folkets Forsamling og prise ham der, hvor de gamle sidde.
Hem in de volksgemeente roemen, Hem in de raad der oudsten prijzen!
33 Han gjorde Floder til en Ørk og Kildegrund til tørre Steder;
Rivieren maakt Hij tot steppe, Waterbronnen tot dorstige grond;
34 et frugtbart Land til Saltland for deres Ondskabs Skyld, som boede deri.
Vruchtbaar land tot zilte bodem, Om de boosheid van zijn bewoners.
35 Han gjorde Ørken til en vandrig Sø og tørt Land til Kildegrund.
Maar van de steppe maakt Hij een vijver, Waterbronnen van het dorre land;
36 Og han lod de hungrige bo der, og de grundede en Stad, som de kunde bo udi.
Daar zet Hij de hongerigen neer, Om er zich een woonplaats te stichten.
37 Og de besaaede Agre og plantede Vingaarde, og disse bare Frugt til Indtægt.
Ze bezaaien hun akkers, beplanten hun gaarden, En oogsten hun vruchten.
38 Og han velsignede dem, og de bleve saare formerede, og han formindskede ikke deres Kvæg.
Hij zegent hen: ze worden zeer talrijk, En Hij vermeerdert hun vee.
39 Derefter bleve de formindskede og nedbøjede af Trængsel, Ulykke og Bedrøvelse.
En nemen ze af in getal, en gaan ze ten onder Door verdrukking, ellende en jammer:
40 Han udøser Foragt over Fyrster og lader dem fare vild i den vejløse Ørk.
Dan geeft Hij de tyrannen prijs aan de schande, En laat ze door de wildernis dolen.
41 Men han ophøjede en fattig af Elendighed og satte Slægterne som Hjorde.
Maar den arme heft Hij uit de ellende weer op, En maakt zijn geslacht weer talrijk als kudden:
42 De oprigtige skulle se det og glæde sig; men al Uretfærdighed har lukket sin Mund til.
De vromen zien het, en juichen; Maar wat boos is, zwijgt stil.
43 Hvo er viis, at han bevarer disse Ting og forstaar Herrens Miskundhed!
Wie wijs is, neemt het ter harte, En beseft de goedheid van Jahweh!
