Salme 104

1 Min Sjæl, lov Herren; Herre, min Gud! du er saare stor, du har iført dig Majestæt og Herlighed.

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

2 Han ifører sig Lys som et Klædebon, han udbreder Himmelen som et Telt.

تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

3 Han hvælver sine Sale i Vandene; han gør Skyerne til sin Vogn, han vandrer paa Vejrets Vinger.

و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

4 Han gør Vindene til sine Engle, gloende Ild til sine Tjenere.

بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

5 Han grundfæstede Jorden paa dens Grundvold, den skal ikke rokkes i al Evighed.

ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

6 Du havde skjult den med Havet som med et Klæde, Vandene stode over Bjergene.

دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

7 De flyede for din Trusel, de fore hastelig bort for din Tordens Røst.

اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

8 Bjergene fore op, Dalene fore ned til det Sted, som du grundfæstede for dem.

به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

9 Du satte en Grænse, hvorover de ikke skulde gaa; de skulde ikke skjule Jorden igen.

برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

10 Han lader Kilder opvælde i Dalene; de rinde imellem Bjergene.

در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

11 De give alle Markens Dyr at drikke, Vildæsler slukke deres Tørst.

تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

12 Over dem bo Himmelens Fugle; ud fra Grenene lade de deres Røst høre.

پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

13 Han vander Bjergene fra sine høje Sale; Jorden mættes af dine Gerningers Frugt.

از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

14 Han lader Græs gro for Kvæget og Urter til Menneskens Tjeneste for at fremføre Brød af Jorden.

تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

15 Og Vin glæder et Menneskes Hjerte, hans Ansigt bliver frydefuldt af Olie, og Brød vederkvæger et Menneskes Hjerte.

تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

16 Herrens Træer mættes af Væde, Libanons Cedre, som han har plantet;

درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

17 der hvor Fuglene bygge Rede; Storkens Bo er paa Fyrretræerne.

مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

18 De høje Bjerge ere for Stengederne, Klipperne ere en Tilflugt for Kaninerne.

کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

19 Han gjorde Maanen til at bestemme Tiderne, Solen ved sin Nedgang.

ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

20 Du gør Mørke, og der bliver Nat, i den krybe alle Skovens Dyr frem.

به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

21 De unge Løver brøle efter Rov og komme for at kræve deres Føde af Gud.

شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

22 Solen gaar op, saa trække de sig tilbage og lægge sig i deres Huler.

هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

23 Da gaar Mennesket ud til sin Gerning og til sit Arbejde indtil Aftenen.

آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

24 Hvor mange ere dine Gerninger, Herre! du gjorde dem alle viselig; Jorden er fuld af dine Ejendomme.

خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

25 Her er Havet stort og vidt til begge Sider; der er Vrimmel uden Tal, der er Dyr, de smaa med de store.

در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

26 Der gaa Skibene; der er Leviathan, som du dannede til at lege derudi.

کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

27 De vente alle paa dig, at du skal give dem deres Føde i rette Tid.

تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

28 Giver du dem, da sanke de; oplader du din Haand, da mættes de med godt.

تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

29 Skjuler du dit Ansigt, da forfærdes de; tager du Aanden tilbage fra dem, da dø de og vende tilbage til deres Støv.

هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

30 Udsender du din Aand, skabes de, og du fornyer Jordens Skikkelse.

اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

31 Herrens Ære blive evindelig, Herren glæde sig over sine Gerninger!

شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

32 Han ser til Jorden, og den bæver; han rører ved Bjergene, og de ryge.

خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

33 Jeg vil synge for Herren, medens jeg lever, jeg vil lovsynge min Gud, medens jeg er til.

تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

34 Maatte min Tale behage ham; jeg vil glædes i Herren.

باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

35 Maatte dog Syndere udryddes af Jorden, og ugudelige ikke være ydermere! Min Sjæl, lov Herren! Halleluja.

باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!