Salme 102

1 En elendigs Bøn, naar han forsmægter og udøser sin Klage for Herrens Ansigt.

Zayıf düşünce derdini RAB'be döken mazlumun duası Ya RAB, duamı işit, Yakarışım sana erişsin.

2 Herre! hør min Bøn og lad mit Raab komme til dig.

Sıkıntılı günümde yüzünü benden gizleme, Kulak ver sesime, Seslenince yanıt ver bana hemen.

3 Skjul ikke dit Ansigt for mig paa den Dag, jeg er i Angest; bøj dit Øre til mig; paa den Dag jeg paakalder, skynd dig og bønhør mig!

Çünkü günlerim duman gibi yok oluyor, Kemiklerim ateş gibi yanıyor.

4 Thi mine Dage ere gaaede op i Røg, og mine Ben ere brændte som et Brandsted.

Yüreğim kırgın yemiş ot gibi kurudu, Ekmek yemeyi bile unuttum.

5 Mit Hjerte er rammet og tørret som en Urt; thi jeg har glemt at æde mit Brød.

Bir deri bir kemiğe döndüm Acı acı inlemekten.

6 Formedelst mine Klageraab hænge mine Ben ved mit Kød.

Issız yerlerdeki ishakkuşunu andırıyorum, Viranelerdeki kukumav gibiyim.

7 Jeg er bleven lig en Rørdrum i Ørken; jeg er bleven som en Ugle i det øde.

Gözüme uyku girmiyor, Damda yalnız kalmış bir kuş gibiyim.

8 Jeg vaager og er bleven som en enlig Spurv paa Taget.

Düşmanlarım bütün gün bana hakaret ediyor, Bana dil uzatanlar adımı lanet için kullanıyor.

9 Mine Fjender have haanet mig den ganske Dag, de, som rase imod mig, sværge ved mig.

Kızıp öfkelendiğin için Külü ekmek gibi yiyor, İçeceğime gözyaşı katıyorum. Beni kaldırıp bir yana attın.

10 Thi jeg har tæret Aske som Brød og blandet min Drik med Graad

11 for din Vredens og din Fortørnelses Skyld; thi du løftede mig op og kastede mig bort.

Günlerim akşam uzayan gölge gibi yitmekte, Ot gibi sararmaktayım.

12 Mine Dage are som en Skygge, der hælder, og jeg tørres som en Urt.

Ama sen, sonsuza dek tahtında oturursun, ya RAB, Ünün kuşaklar boyu sürer.

13 Men du, Herre! bliver evindelig, og din Ihukommelse fra Slægt til Slægt.

Kalkıp Siyon'a sevecenlik göstereceksin, Çünkü onu kayırmanın zamanıdır, beklenen zaman geldi.

14 Du vil gøre dig rede, du vil forbarme dig over Zion; thi det er paa Tide, at du er den naadig; thi den bestemte Tid er kommen.

Kulların onun taşlarından hoşlanır, Tozunu bile severler.

15 Thi dine Tjenere hænge med Behag ved dens Stene, og de have Medynk med dens Støv.

Uluslar RAB'bin adından, Yeryüzü kralları görkeminden korkacak.

16 Og Hedningerne skulle frygte Herrens Navn, og alle Kongerne paa Jorden din Ære;

Çünkü RAB Siyon'u yeniden kuracak, Görkem içinde görünecek.

17 thi Herren har bygget Zion og har ladet sig se i sin Herlighed.

Yoksulların duasına kulak verecek, Yalvarışlarını asla hor görmeyecek.

18 Han har vendt sit Ansigt til den enliges Bøn og ikke foragtet deres Bøn.

Bunlar gelecek kuşak için yazılsın, Öyle ki, henüz doğmamış insanlar RAB'be övgüler sunsun.

19 Dette skal skrives for den kommende Slægt; og det Folk, som skabes, skal love Herren.

RAB yücelerdeki kutsal katından aşağı baktı, Göklerden yeryüzünü gözetledi,

20 Thi han saa ned fra sin Helligdoms Højsæde; Herren saa fra Himmelen til Jorden

Tutsakların iniltisini duymak, Ölüm mahkûmlarını kurtarmak için.

21 for at høre den bundnes Jamren, for at løse Dødsens Børn,

Böylece halklar ve krallıklar RAB'be tapınmak için toplanınca, O'nun adı Siyon'da, Övgüsü Yeruşalim'de duyurulacak.

22 for at de kunde forkynde Herrens Navn i Zion og hans Pris i Jerusalem,

23 naar Folkene samles til Hobe og Rigerne til at tjene Herren.

RAB gücümü kırdı yaşam yolunda, Ömrümü kısalttı.

24 Han har ydmyget min Kraft paa Vejen, han har forkortet mine Dage.

“Ey Tanrım, ömrümün ortasında canımı alma!” dedim. “Senin yılların kuşaklar boyu sürer!

25 Jeg siger: Min Gud! tag mig ikke bort midt i mine Dage, dine Aar vare fra Slægt til Slægt.

“Çok önceden attın dünyanın temellerini, Gökler de senin ellerinin yapıtıdır.

26 Du grundfæstede fordum Jorden, og Himlene er dine Hænders Gerning.

Onlar yok olacak, ama sen kalıcısın. Hepsi bir giysi gibi eskiyecek. Onları bir kaftan gibi değiştireceksin, Geçip gidecekler.

27 De skulle forgaa; men du bestaar; og de skulle alle blive gamle som et Klædebon; du skal omskifte dem som en Klædning, og de omskiftes.

Ama sen hep aynısın, Yılların tükenmeyecek.

28 Men du er den samme, og dine Aar faa ingen Ende. Dine Tjeneres Børn skulle fæste Bo, og deres Sæd skal stadfæstes for dit Ansigt.

Gözetiminde yaşayacak kullarının çocukları, Senin önünde duracak soyları.”