Ordsprogene 7
1 Min Søn! bevar mine Ord, og gem mine Bud hos dig.
Mia filo! konservu miajn vortojn, Kaj gardu ĉe vi miajn moralordonojn.
2 Hold mine Bud, saa skal du leve, og min Lov som din Øjesten.
Konservu miajn moralordonojn, kaj vivu; Kaj mian instruon, kiel la pupilon de viaj okuloj.
3 Bind dem om dine Fingre, skriv dem paa dit Hjertes Tavle!
Ligu ilin al viaj fingroj; Skribu ilin sur la tabelo de via koro.
4 Sig til Visdommen: Du er min Søster, og Forstanden kalde du din Kynding;
Diru al la saĝo: Vi estas mia fratino; Kaj la prudenton nomu mia parencino;
5 for at den maa bevare dig fra en fremmed Kvinde, fra en ubekendt, som gør sine Ord glatte.
Por ke vi estu gardata kontraŭ fremda edzino, Kontraŭ fremdulino, kies paroloj estas glataj.
6 Thi jeg saa ud af mit Hus's Vindu, igennem mit Gitter;
Ĉar mi rigardis tra fenestro de mia domo, Tra mia krado;
7 og jeg saa iblandt de uerfarne, jeg blev var iblandt Sønnerne et ungt Menneske, som fattedes Forstand,
Kaj mi vidis inter la naivuloj, Mi rimarkis inter la nematuruloj junulon senprudentan,
8 og han gik forbi paa Gaden ved hendes Hjørne og skred frem ad Vejen til hendes Hus,
Kiu pasis sur la placo preter ŝia angulo, Kaj iris la vojon al ŝia domo,
9 i Tusmørket om Aftenen efter Dagen, midt i Natten og Mørket.
En krepusko, en vespero de tago, Kiam fariĝis nokto kaj mallumo.
10 Og se, en Kvinde mødte ham i Horesmykke og underfundig i Hjertet,
Kaj jen renkonte al li iras virino En ornamo de publikulino, ruzema je la koro.
11 støjende og ustyrlig, hendes Fødder kunne ikke blive i hendes Hus.
Bruema kaj vagema; Ŝiaj piedoj ne loĝas en ŝia domo.
12 Stundom er hun ude, stundom paa Gaderne og lurer ved alle Hjørner.
Jen ŝi estas sur la strato, jen sur la placoj, Kaj apud ĉiu angulo ŝi embuskas.
13 Og hun tog fat paa ham og kyssede ham, hun gjorde sit Ansigt frækt og sagde til ham:
Kaj ŝi kaptis lin, kaj kisis lin Kun senhonta vizaĝo, kaj diris al li:
14 Der paalaa mig Takoffer, i Dag har jeg betalt mine Løfter;
Mi devis alporti dankan oferdonon; Hodiaŭ mi plenumis mian solenan promeson.
15 derfor er jeg gaaet ud at møde dig, at søge dit Ansigt, og jeg har fundet dig.
Tial mi eliris al vi renkonte, Por serĉi vian vizaĝon, kaj mi vin trovis.
16 Jeg har redet mit Leje med Tæpper, med stribet Tøj af Garn fra Ægypten;
Mi bele kovris mian liton Per multkoloraj teksaĵoj el Egiptujo.
17 jeg har overstænket min Seng med Myrra. Aloe og Kanel;
Mi parfumis mian kuŝejon Per mirho, aloo, kaj cinamo.
18 kom, lader os beruse os i Kærlighed indtil Morgenen, lader os forlyste os i Elskov;
Venu, ni ĝuu sufiĉe volupton ĝis la mateno, Ni plezuriĝu per la amo.
19 thi Manden er ikke hjemme, han er faren lang Vej bort;
Ĉar mia edzo ne estas hejme, Li iris en malproksiman vojon;
20 han tog Pengeknuden med sig, han kommer hjem til Fuldmaanedagen.
La sakon kun mono li prenis kun si; Li revenos hejmen je la plenluno.
21 Hun bøjede ham med sin megen Overtalelse, tilskyndte ham med sine smigrende Læber.
Ŝi forlogis lin per sia multeparolado, Per sia glata buŝo ŝi lin entiris.
22 Hvo der hastelig gaar efter hende, kommer som Oksen til Slagterbænken og som i Fodlænken, der er til Daarens Tugtelse,
Li tuj iras post ŝi, Kiel bovo iras al la buĉo Kaj kiel katenita malsaĝulo al la puno;
23 indtil en Pil sønderskærer hans Lever; ligesom Fuglen skynder sig til Snaren og ved ikke, at det gælder dens Liv.
Ĝis sago fendas al li la hepaton; Kiel birdo rapidas al la kaptilo, Kaj ne scias, ke ĝi pereigas sian vivon.
24 Saa hører mig nu, I Børn! og agter paa min Munds Ord!
Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Atentu la vortojn de mia buŝo.
25 Lad dit Hjerte ikke vige af til hendes Veje, lad dig ikke forvildes paa hendes Stier;
Via koro ne flankiĝu al ŝia vojo, Ne eraru sur ŝia irejo;
26 thi mange ere de gennemborede, som hun har fældet, og mangfoldige alle de, hun har ihjelslaget.
Ĉar multajn ŝi vundis kaj faligis, Kaj multegaj estas ŝiaj mortigitoj.
