Ordsprogene 5
1 Min Søn! giv Agt paa min Visdom; bøj dit Øre til min Indsigt;
Oğlum, bilgeliğime dikkat et, Akıllıca sözlerime kulak ver.
2 at du maa gemme kloge Raad, og at dine Læber maa bevare Kundskab.
Böylelikle her zaman sağgörülü olur, Dudaklarınla bilgiyi korursun.
3 Thi med Honning dryppe den fremmede Kvindes Læber, og glattere end Olie er hendes Gane.
Zina eden kadının bal damlar dudaklarından, Ağzı daha yumuşaktır zeytinyağından.
4 Men paa det sidste er hun besk som Malurt, hvas som et tveægget Sværd.
Ama sonu pelinotu kadar acı, İki ağızlı kılıç kadar keskindir.
Ayakları ölüme gider, Adımları ölüler diyarına ulaşır. (Sheol h7585)
6 For at hun ikke skal tænke over Livets Sti, ere hendes Veje ustadige, uden at hun ved det.
Yaşama giden yolu hiç düşünmez, Yolları dolaşıktır, ama farkında değil.
7 Saa hører mig nu, I Børn! og viger ikke fra min Munds Ord.
Oğlum, şimdi beni dinle, Ağzımdan çıkan sözlerden ayrılma.
8 Lad din Vej være langt fra hende, og nærm dig ikke Døren til hendes Hus,
Öyle kadınlardan uzak dur, Yaklaşma evinin kapısına.
9 at du ikke skal give andre din Ære og en grusom Herre dine Aar;
Yoksa onurunu başkalarına, Yıllarını bir gaddara kaptırırsın.
10 at fremmede ikke skulle mættes af din Formue, og alt, hvad du har arbejdet for, komme i anden Mands Hus;
Varını yoğunu yer bitirir yabancılar, Emeğin başka birinin evini bayındır kılar.
11 saa at du skal hyle; paa det sidste, naar dit Kød og dit Huld tæres hen,
Ah çekip inlersin ömrünün son günlerinde, Etin, bedenin tükendiğinde.
12 og sige: Hvorledes har jeg dog kunnet hade Undervisning og mit Hjerte kunnet foragte Revselse?
“Eğitilmekten neden bu kadar nefret ettim, Yüreğim uyarıları neden önemsemedi?” dersin.
13 saa at jeg ikke hørte paa mine Læbers Røst, ej heller bøjede mit Øre til dem, som underviste mig.
“Öğretmenlerimin sözünü dinlemedim, Beni eğitenlere kulak vermedim.
14 Nær var jeg kommen i al Ulykke midt i Forsamlingen og Menigheden.
Halkın ve topluluğun arasında Tam bir yıkımın eşiğine gelmişim.”
15 Drik Vand af din egen Brønd og frisk Vand af din egen Kilde!
Suyu kendi sarnıcından, Kendi kuyunun kaynağından iç.
16 Skulde vel dine Kilder flyde udenfor, dine Vandbække ud paa Gaderne?
Pınarların sokakları, Akarsuların meydanları mı sulamalı?
17 Lad dem høre dig til, dig alene, og ikke de fremmede tillige med dig.
Yalnız senin olsun onlar, Paylaşma yabancılarla.
18 Din Kilde være velsignet, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,
Çeşmen bereketli olsun Ve gençken evlendiğin karınla mutlu ol.
19 en elskelig Hind og en yndig Stenged; hendes Barm beruse dig stedse, i hendes Kærlighed sværme du alle Tider.
Sevimli bir geyik, zarif bir ceylan gibi, Hep seni doyursun memeleri. Aşkıyla sürekli coş.
20 Hvorfor vil du, min Søn! sværme for en fremmed Kvinde og favne en anden Kvindes Barm?
Oğlum, neden ahlaksız bir kadınla coşasın, Neden başka birinin karısını koynuna alasın?
21 Thi en Mands Veje ere for Herrens Øjne, og han vejer alle hans Skridt.
RAB insanın tuttuğu yolu gözler, Attığı her adımı denetler.
22 Den ugudeliges Misgerninger skulle gribe ham selv, og han skal holdes fast i sin Synds Snorer.
Kötü kişiyi kendi suçları ele verecek, Günahının kemendi kıskıvrak bağlayacak onu.
23 Han skal dø, fordi han ikke vilde lade sig undervise, og han skal tumle om for sin Daarligheds Skyld.
Aşırı ahmaklığı onu yoldan çıkaracak, Terbiyeyi umursamadığı için ölecek.
