Ordsprogene 5
1 Min Søn! giv Agt paa min Visdom; bøj dit Øre til min Indsigt;
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 at du maa gemme kloge Raad, og at dine Læber maa bevare Kundskab.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Thi med Honning dryppe den fremmede Kvindes Læber, og glattere end Olie er hendes Gane.
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Men paa det sidste er hun besk som Malurt, hvas som et tveægget Sværd.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 For at hun ikke skal tænke over Livets Sti, ere hendes Veje ustadige, uden at hun ved det.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Saa hører mig nu, I Børn! og viger ikke fra min Munds Ord.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Lad din Vej være langt fra hende, og nærm dig ikke Døren til hendes Hus,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 at du ikke skal give andre din Ære og en grusom Herre dine Aar;
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 at fremmede ikke skulle mættes af din Formue, og alt, hvad du har arbejdet for, komme i anden Mands Hus;
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 saa at du skal hyle; paa det sidste, naar dit Kød og dit Huld tæres hen,
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 og sige: Hvorledes har jeg dog kunnet hade Undervisning og mit Hjerte kunnet foragte Revselse?
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 saa at jeg ikke hørte paa mine Læbers Røst, ej heller bøjede mit Øre til dem, som underviste mig.
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 Nær var jeg kommen i al Ulykke midt i Forsamlingen og Menigheden.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Drik Vand af din egen Brønd og frisk Vand af din egen Kilde!
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Skulde vel dine Kilder flyde udenfor, dine Vandbække ud paa Gaderne?
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Lad dem høre dig til, dig alene, og ikke de fremmede tillige med dig.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Din Kilde være velsignet, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 en elskelig Hind og en yndig Stenged; hendes Barm beruse dig stedse, i hendes Kærlighed sværme du alle Tider.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Hvorfor vil du, min Søn! sværme for en fremmed Kvinde og favne en anden Kvindes Barm?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Thi en Mands Veje ere for Herrens Øjne, og han vejer alle hans Skridt.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Den ugudeliges Misgerninger skulle gribe ham selv, og han skal holdes fast i sin Synds Snorer.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Han skal dø, fordi han ikke vilde lade sig undervise, og han skal tumle om for sin Daarligheds Skyld.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
