Klagesangene 5

1 Herre! kom i Hu, hvad der er sket os; sku ned og se vor Forhaanelse!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

2 Vor Arv er gaaet over til fremmede, vore Huse til Udlændinge.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

3 Vi ere blevne faderløse, uden Fader, vore Mødre ere som Enker.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

4 Vandet, vi drikke, købe vi for Penge; vort Brænde kommer til os for Betaling.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5 Man er os paa Halsen, vi forfølges; vi blive trætte og faa ikke Hvile.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

6 Vi have rakt Haanden imod Ægypten, imod Assyrien for at mættes af Brød.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

7 Vore Fædre have syndet, de ere ikke mere, og vi bære deres Misgerninger.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

8 Trælle herske over os; der er ingen, som frier af deres Haand.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

9 Vi hente vort Brød med Fare for vort Liv, formedelst Sværdet i Ørken.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

10 Vor Hud er forbrændt som en Ovn, af Hungerens Glød.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

11 De krænke Kvinderne i Zion, Jomfruerne i Judas Stæder.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

12 Fyrster ere hængte af deres Haand, Oldingers Person bliver ikke æret.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

13 Unge Karle maatte tage fat paa Kværnen, og Drenge segnede under Byrden af Ved.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

14 De Ældste have hørt op med at sidde i Porten, de unge Karle med deres Strengeleg.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

15 Vort Hjertes Glæde er hørt op, vor Dans er vendt om til Sorrig.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

16 Vort Hoveds Krone er affalden; o ve os! thi vi have syndet.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

17 Derfor er vort Hjerte sygt, derfor ere vore Øjne formørkede:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

18 For Zions Bjergs Skyld, som er øde, Ræve løbe derpaa.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

19 Du, Herre! du bliver evindelig, din Trone fra Slægt til Slægt.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

20 Hvorfor vil du glemme os evindelig? forlade os saa lang en Tid?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

21 Herre! før os tilbage til dig, saa ville vi vende tilbage, forny vore Dage som i fordums Tid!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

22 Thi mon du aldeles har forkastet os? mon du er saa saare vred paa os?

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.