Klagesangene 3
1 Teg er den Mand, som saa Elendighed ved hans Vredes Ris.
(Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2 Mig ledede og førte han ind i Mørke og ikke til Lys.
Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3 Kun imod mig vendte han atter og atter sin Haand den ganske Dag.
Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4 Han gjorde mit Kød og min Hud gammel; han sønderbrød mine Ben.
(Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5 Han byggede imod mig og omgav mig med Galde og Møje.
У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6 Han lod mig bo i de mørke Steder som dem, der ere døde i al Evighed.
У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7 Han tilmurede for mig, og jeg kan ikke komme ud, han gjorde min Lænke svar.
(Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8 Naar jeg end skriger og raaber, lukker han til for min Bøn.
Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9 Han har tilmuret mine Veje med hugne Stene, han har gjort mine Stier krogede.
У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10 Han er bleven mig som en Bjørn, der ligger paa Lur, som en Løve i Skjul.
(Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11 Han lod mine Veje bøje af, og saa sønderrev han mig; han lagde mig øde.
Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12 Han spændte sin Bue og stillede mig som Maalet for Pilen.
У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13 Han lod Pile af sit Kogger trænge ind i mine Nyrer.
(Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14 Jeg er bleven alt mit Folk til Latter, deres Spottesang den ganske Dag.
Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15 Han mættede mig med beske Urter, „han gav mig rigelig Malurt at drikke
У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16 og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske.
(Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17 Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode.
Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18 Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren.
Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19 Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde!
(Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
20 Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre.
Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21 Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe:
Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22 Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende.
(Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23 Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor.
Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24 Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham.
Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25 Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham.
(Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26 Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse.
Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27 Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom.
Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28 Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham.
(Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29 Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning.
Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30 Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse.
Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31 Thi Herren skal ikke forkaste evindelig.
(Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32 Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed.
Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33 Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.
Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34 For at knuse alle de bundne paa Jorden under sine Fødder,
(Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35 for at bøje en Mands Ret for den Højestes Ansigt,
Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36 for at forvende et Menneskes Retssag — skuer Herren ikke ned.
Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37 Hvo er den, som har sagt noget, saa at det skete, uden at Herren befaler det?
(Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38 Mon Lykke og Ulykke ikke udgaa af den Højestes Mund?
Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39 Hvorfor klager et Menneske som lever? — enhver for sine Synder!
Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40 Lader os ransage vore Veje og efterspore dem og vende om til Herren!
(Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41 Lader os opløfte vort Hjerte tillige med vore Hænder til Gud i Himmelen!
Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42 Vi, vi have syndet og været genstridige, du tilgav ikke.
Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43 Du tildækkede os med Vrede og forfulgte os, ihjelslog, sparede ikke,
(Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44 Du skjulte dig med en Sky, at ingen Bøn kunde trænge igennem.
Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45 Du gjorde os til Skarn og Udskud midt iblandt Folkene.
Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46 Alle vore Fjender opspilede deres Mund imod os.
(Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
47 Der var Forfærdelse og Gru for os, Ødelæggelse og Undergang.
Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48 Mit Øje rinder med Vandbække over mit Folks Datters Undergang.
Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49 Mit Øje strømmer og bliver ikke stille, der er ingen Afladelse,
(Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
50 indtil Herren skuer ned og ser til fra Himmelen.
Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
51 Mit Øje voldte min Sjæl Smerte over alle min Stads Døtre.
Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52 Hart jagede mig som en Fugl de, der vare mine Fjender uden Grund.
(Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53 De bragte mit Liv til at vorde stille i Graven og kastede en Sten over mig.
Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54 Der strømmede Vand ned over mit Hoved, jeg sagde: Det er forbi med mig.
Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55 Jeg kaldte paa dit Navn, Herre! fra Graven, i det dybe.
(Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56 Du har hørt min Røst; tilluk ej dit Øre for mit Suk, for mit Raab!
Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57 Du holdt dig nær den Dag, jeg kaldte paa dig, du sagde: Frygt ikke!
Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58 Herre! du har udført min Sjæls Sag, du har udløst mit Liv.
(Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59 Herre! du har set den Uret, som sker mig, døm i min Sag!
И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60 Du har set al deres Hævn, alle deres Tanker imod mig.
Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61 Herre! du har hørt deres haanende Tale, alle deres Tanker imod mig,
(Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62 mine Modstanderes Ord og deres Anslag imod mig den ganske Dag.
Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63 Sku, hvorledes de sidde, og hvorledes de staa op; jeg er deres Spottesang.
Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
64 Du skal gengælde dem, Herre! efter deres Hænders Gerning.
(Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65 Du skal give dem et Dække over Hjertet, din Forbandelse hører dem til.
Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66 Du skal forfølge dem i Vrede, og ødelægge dem, at de ikke ere under Herrens Himmel.
Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
