Klagesangene 3

1 Teg er den Mand, som saa Elendighed ved hans Vredes Ris.

من کسی هستم که از خشم و غضب خدا مصیبتها دیده‌ام.

2 Mig ledede og førte han ind i Mørke og ikke til Lys.

خدا مرا به اعماق تاریکی کشانده است.

3 Kun imod mig vendte han atter og atter sin Haand den ganske Dag.

او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.

4 Han gjorde mit Kød og min Hud gammel; han sønderbrød mine Ben.

او گوشت و پوست بدنم را فرسوده و استخوانهایم را شکسته است.

5 Han byggede imod mig og omgav mig med Galde og Møje.

جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است.

6 Han lod mig bo i de mørke Steder som dem, der ere døde i al Evighed.

مرا مانند کسی که سالهاست مرده، در تاریکی نشانده است.

7 Han tilmurede for mig, og jeg kan ikke komme ud, han gjorde min Lænke svar.

با زنجیرهای سنگین مرا بسته و دورم را حصار کشیده است تا نتوانم فرار کنم.

8 Naar jeg end skriger og raaber, lukker han til for min Bøn.

فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد.

9 Han har tilmuret mine Veje med hugne Stene, han har gjort mine Stier krogede.

با دیوارهای سنگی راه مرا بسته است و طریق مرا پر پیچ و خم نموده است.

10 Han er bleven mig som en Bjørn, der ligger paa Lur, som en Løve i Skjul.

او همچون خرسی در کمین من نشست و مانند شیر بر من هجوم آورد؛

11 Han lod mine Veje bøje af, og saa sønderrev han mig; han lagde mig øde.

مرا از راهم بیرون کشیده، پاره‌پاره‌ام کرد و تنها و بی‌کس رهایم ساخت.

12 Han spændte sin Bue og stillede mig som Maalet for Pilen.

او کمانش را کشید و مرا هدف قرار داد،

13 Han lod Pile af sit Kogger trænge ind i mine Nyrer.

و تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

14 Jeg er bleven alt mit Folk til Latter, deres Spottesang den ganske Dag.

مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌کنند.

15 Han mættede mig med beske Urter, „han gav mig rigelig Malurt at drikke

او زندگی را به کامم تلخ کرده است.

16 og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske.

صورتم را به خاک مالیده است و دهانم را از سنگریزه پر کرده و دندانهایم را شکسته است.

17 Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode.

آسایش و سعادت از من رخت بربسته است.

18 Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren.

رمق و امیدی برایم نمانده، زیرا خداوند مرا ترک گفته است.

19 Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde!

وقتی مصیبت و سرگردانی خود را به یاد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد.

20 Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre.

بله، آنها را دائم به یاد می‌آورم و وجودم پریشان می‌شود.

21 Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe:

اما نور امیدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به یاد می‌آورم که

22 Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende.

محبت خداوند بی‌انتهاست و رحمت او بی‌زوال.

23 Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor.

وفاداری خدا عظیم است و رحمت او هر بامداد از نو آغاز می‌شود.

24 Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham.

به خود می‌گویم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او امید خواهم بست.»

25 Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham.

خداوند برای کسانی که به او توکل دارند و او را می‌طلبند نیکوست.

26 Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse.

پس خوبست که چشم امیدمان به او باشد و با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

27 Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom.

خوب است انسان در جوانی بیاموزد که سختیها را تحمل کند.

28 Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham.

هنگامی که او دچار مصیبت می‌گردد بهتر آنست که در سکوت و تنهایی بنشیند

29 Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning.

و در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورد، زیرا ممکن است امیدی باشد.

30 Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse.

وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌کنند خوب است آنها را تحمل کند،

31 Thi Herren skal ikke forkaste evindelig.

زیرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد کرد.

32 Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed.

هر چند خدا کسی را اندوهگین کند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زیرا محبت او عظیم است.

33 Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.

او از آزردن و غمگین ساختن انسان خشنود نمی‌گردد.

34 For at knuse alle de bundne paa Jorden under sine Fødder,

هنگامی که ستمدیدگان جهان زیر پا له می‌شوند،

35 for at bøje en Mands Ret for den Højestes Ansigt,

و زمانی که حق انسانی که خدای متعال آن را به وی داده است، پایمال می‌گردد،

36 for at forvende et Menneskes Retssag — skuer Herren ikke ned.

و هنگامی که مظلومی در دادگاه محکوم می‌شود، آیا خداوند اینها را نمی‌بیند؟

37 Hvo er den, som har sagt noget, saa at det skete, uden at Herren befaler det?

کیست که بتواند بدون اجازهٔ خداوند چیزی بگوید و واقع شود؟

38 Mon Lykke og Ulykke ikke udgaa af den Højestes Mund?

آیا هم مصیبت و هم برکت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟

39 Hvorfor klager et Menneske som lever? — enhver for sine Synder!

پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبیه می‌شویم، گله و شکایت می‌کنیم؟

40 Lader os ransage vore Veje og efterspore dem og vende om til Herren!

به جای گله و شکایت بیایید کردار خود را بسنجیم و بیازماییم و به سوی خداوند بازگردیم.

41 Lader os opløfte vort Hjerte tillige med vore Hænder til Gud i Himmelen!

بیایید قلبهای خود را برای خدایی که در آسمان است بگشاییم و دستهای خود را به سوی او برافرازیم و بگوییم:

42 Vi, vi have syndet og været genstridige, du tilgav ikke.

«ما گناه کرده‌ایم و سرکش شده‌ایم، و تو ما را نیامرزیده‌ای.

43 Du tildækkede os med Vrede og forfulgte os, ihjelslog, sparede ikke,

«به هنگام خشم خود ما را تعقیب نموده و هلاک کرده‌ای و رحم ننموده‌ای.

44 Du skjulte dig med en Sky, at ingen Bøn kunde trænge igennem.

خود را با ابر پوشانیده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

45 Du gjorde os til Skarn og Udskud midt iblandt Folkene.

ما را مثل خاکروبه و زباله به میان قومها انداخته‌ای.

46 Alle vore Fjender opspilede deres Mund imod os.

تمام دشمنانمان به ما توهین می‌کنند.

47 Der var Forfærdelse og Gru for os, Ødelæggelse og Undergang.

خرابی و نابودی دامنگیر ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌کنیم.»

48 Mit Øje rinder med Vandbække over mit Folks Datters Undergang.

به سبب نابودی قومم، روز و شب سیل اشک از چشمانم جاریست. آنقدر خواهم گریست

49 Mit Øje strømmer og bliver ikke stille, der er ingen Afladelse,

50 indtil Herren skuer ned og ser til fra Himmelen.

تا خداوند از آسمان نظر کند و پاسخ دهد!

51 Mit Øje voldte min Sjæl Smerte over alle min Stads Døtre.

هنگامی که می‌بینم چه بر سر مردم اورشلیم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود.

52 Hart jagede mig som en Fugl de, der vare mine Fjender uden Grund.

کسانی که هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند.

53 De bragte mit Liv til at vorde stille i Graven og kastede en Sten over mig.

آنها مرا در چاه افکندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند.

54 Der strømmede Vand ned over mit Hoved, jeg sagde: Det er forbi med mig.

آب از سرم گذشت و فکر کردم مرگم حتمی است.

55 Jeg kaldte paa dit Navn, Herre! fra Graven, i det dybe.

اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم

56 Du har hørt min Røst; tilluk ej dit Øre for mit Suk, for mit Raab!

صدایم را شنیدی و به ناله‌هایم توجه کردی.

57 Du holdt dig nær den Dag, jeg kaldte paa dig, du sagde: Frygt ikke!

آری، هنگامی که تو را خواندم به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!»

58 Herre! du har udført min Sjæls Sag, du har udløst mit Liv.

ای خداوند، تو به دادم رسیدی و جانم را از مرگ رهایی بخشیدی.

59 Herre! du har set den Uret, som sker mig, døm i min Sag!

ای خداوند، تو ظلمی را که به من کرده‌اند دیده‌ای، پس داوری کن و داد مرا بستان.

60 Du har set al deres Hævn, alle deres Tanker imod mig.

دیده‌ای که چگونه ایشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چیده‌اند.

61 Herre! du har hørt deres haanende Tale, alle deres Tanker imod mig,

ای خداوند، تو شنیده‌ای که چگونه به من اهانت کرده و علیه من نقشه کشیده‌اند.

62 mine Modstanderes Ord og deres Anslag imod mig den ganske Dag.

تو از تمام آنچه که مخالفانم هر روز درباره من می‌گویند و نقشه‌هایی که می‌کشند باخبری.

63 Sku, hvorledes de sidde, og hvorledes de staa op; jeg er deres Spottesang.

ببین چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌کنند.

64 Du skal gengælde dem, Herre! efter deres Hænders Gerning.

ای خداوند، ایشان را به سزای اعمالشان برسان.

65 Du skal give dem et Dække over Hjertet, din Forbandelse hører dem til.

ایشان را لعنت کن تا غم و تاریکی وجودشان را فرا گیرد.

66 Du skal forfølge dem i Vrede, og ødelægge dem, at de ikke ere under Herrens Himmel.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین محو و نابود گردان.