Klagesangene 3
1 Teg er den Mand, som saa Elendighed ved hans Vredes Ris.
Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
2 Mig ledede og førte han ind i Mørke og ikke til Lys.
Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
3 Kun imod mig vendte han atter og atter sin Haand den ganske Dag.
Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
4 Han gjorde mit Kød og min Hud gammel; han sønderbrød mine Ben.
Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
5 Han byggede imod mig og omgav mig med Galde og Møje.
Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
6 Han lod mig bo i de mørke Steder som dem, der ere døde i al Evighed.
Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
7 Han tilmurede for mig, og jeg kan ikke komme ud, han gjorde min Lænke svar.
Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
8 Naar jeg end skriger og raaber, lukker han til for min Bøn.
Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
9 Han har tilmuret mine Veje med hugne Stene, han har gjort mine Stier krogede.
Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
10 Han er bleven mig som en Bjørn, der ligger paa Lur, som en Løve i Skjul.
Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
11 Han lod mine Veje bøje af, og saa sønderrev han mig; han lagde mig øde.
Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
12 Han spændte sin Bue og stillede mig som Maalet for Pilen.
Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
13 Han lod Pile af sit Kogger trænge ind i mine Nyrer.
Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
14 Jeg er bleven alt mit Folk til Latter, deres Spottesang den ganske Dag.
Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
15 Han mættede mig med beske Urter, „han gav mig rigelig Malurt at drikke
Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
16 og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske.
Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
17 Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode.
De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
18 Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren.
Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
19 Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde!
Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
20 Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre.
Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
21 Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe:
Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
22 Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende.
Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
23 Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor.
Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
24 Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham.
Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
25 Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham.
Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
26 Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse.
Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
27 Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom.
Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
28 Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham.
Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
29 Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning.
Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
30 Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse.
Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
31 Thi Herren skal ikke forkaste evindelig.
Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
32 Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed.
Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
33 Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.
Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
34 For at knuse alle de bundne paa Jorden under sine Fødder,
Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
35 for at bøje en Mands Ret for den Højestes Ansigt,
Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
36 for at forvende et Menneskes Retssag — skuer Herren ikke ned.
Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
37 Hvo er den, som har sagt noget, saa at det skete, uden at Herren befaler det?
Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
38 Mon Lykke og Ulykke ikke udgaa af den Højestes Mund?
Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
39 Hvorfor klager et Menneske som lever? — enhver for sine Synder!
Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
40 Lader os ransage vore Veje og efterspore dem og vende om til Herren!
Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
41 Lader os opløfte vort Hjerte tillige med vore Hænder til Gud i Himmelen!
Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
42 Vi, vi have syndet og været genstridige, du tilgav ikke.
Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
43 Du tildækkede os med Vrede og forfulgte os, ihjelslog, sparede ikke,
Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
44 Du skjulte dig med en Sky, at ingen Bøn kunde trænge igennem.
U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
45 Du gjorde os til Skarn og Udskud midt iblandt Folkene.
Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
46 Alle vore Fjender opspilede deres Mund imod os.
Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
47 Der var Forfærdelse og Gru for os, Ødelæggelse og Undergang.
Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
48 Mit Øje rinder med Vandbække over mit Folks Datters Undergang.
Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
49 Mit Øje strømmer og bliver ikke stille, der er ingen Afladelse,
Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
50 indtil Herren skuer ned og ser til fra Himmelen.
Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
51 Mit Øje voldte min Sjæl Smerte over alle min Stads Døtre.
Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
52 Hart jagede mig som en Fugl de, der vare mine Fjender uden Grund.
Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
53 De bragte mit Liv til at vorde stille i Graven og kastede en Sten over mig.
Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
54 Der strømmede Vand ned over mit Hoved, jeg sagde: Det er forbi med mig.
Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
55 Jeg kaldte paa dit Navn, Herre! fra Graven, i det dybe.
Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
56 Du har hørt min Røst; tilluk ej dit Øre for mit Suk, for mit Raab!
Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
57 Du holdt dig nær den Dag, jeg kaldte paa dig, du sagde: Frygt ikke!
Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
58 Herre! du har udført min Sjæls Sag, du har udløst mit Liv.
Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
59 Herre! du har set den Uret, som sker mig, døm i min Sag!
Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
60 Du har set al deres Hævn, alle deres Tanker imod mig.
Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
61 Herre! du har hørt deres haanende Tale, alle deres Tanker imod mig,
Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
62 mine Modstanderes Ord og deres Anslag imod mig den ganske Dag.
Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
63 Sku, hvorledes de sidde, og hvorledes de staa op; jeg er deres Spottesang.
Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
64 Du skal gengælde dem, Herre! efter deres Hænders Gerning.
Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
65 Du skal give dem et Dække over Hjertet, din Forbandelse hører dem til.
Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
66 Du skal forfølge dem i Vrede, og ødelægge dem, at de ikke ere under Herrens Himmel.
Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
