Job 9

1 Men Job svarede og sagde:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

2 Sandelig, jeg ved, at det er saaledes; og hvorledes skulde et Menneske være retfærdigt for Gud?

آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

3 Om det har Lyst til at trætte med ham, kan det ikke svare ham til et af tusinde.

اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

4 Han er viis af Hjerte og stærk af Kraft; hvo forhærdede sig imod ham og havde Fred?

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

5 han, som flytter Bjergene, inden de mærke til det, han, som omkaster dem i sin Vrede;

ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

6 han, som bevæger Jorden fra dens Sted, og dens Piller bæve;

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

7 han, som taler til Solen, og den gaar ikke op, og som sætter Segl for Stjernerne;

اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

8 han er ene den, som udbreder Himmelen, og som træder paa Havets Bølger;

او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

9 han, som gjorde Bjørnen, Orion, og Syvstjernen og Stjernekamrene imod Syden;

و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

10 han, som gør store Ting, saa de ikke staa til at ransage, og underlige Ting, saa der ikke er Tal derpaa!

او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

11 Se, han gaar forbi mig, og jeg ser ham ikke, og han farer frem, og jeg mærker ham ikke.

از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

12 Se, han griber, hvo kan faa ham til at give igen? hvo vil sige til ham: Hvad gør du?

هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

13 Gud kalder ikke sin Vrede tilbage; de, som ville hjælpe den hovmodige, maatte bøje sig under ham.

خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

14 Langt mindre skulde jeg kunne svare ham, vælge mine Ord over for ham.

پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

15 Thi om jeg end var retfærdig, kunde jeg ikke svare; jeg maatte bede om Naade hos min Dommer.

حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

16 Om jeg end kaldte, og han svarede mig, da kunde jeg dog ikke tro, at han vilde bøje Øren til min Røst.

حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

17 Thi han vilde sønderknuse mig med en Storm og gøre mig mange Saar uden Aarsag.

زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

18 Han vilde ikke tilstede mig at drage min Aande, men mætte mig med Bitterheder.

نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

19 Kom det an paa den stærkes Kraft, siger han: „Se her!” og kom det an paa Ret: „Hvo stævner mig?”

چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

20 Var jeg end retfærdig, saa skulde dog min Mund dømme mig at have Uret; var jeg end skyldfri, da skulde han dog forvende min Sag.

اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

21 Jeg er skyldfri, men jeg kender ikke mig selv; jeg foragter mit Liv.

هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

22 Det kommer ud paa eet! Derfor sagde jeg: Han udrydder den uskyldige med den skyldige.

شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

23 Dræber Svøben hastelig, da spotter han de uskyldiges Prøvelse.

وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

24 Et Land bliver givet i en ugudeligs Haand; han tilhyller dets Dommers Ansigt; gør han det ikke, hvo gør det da?

جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

25 Og mine Dage have været lettere end en Løber; de flyede bort, de have ikke set det gode.

زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

26 De ere fremfarne som ilende Skibe, som en Ørn, der flyver efter Spise.

سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

27 Naar jeg siger: Jeg vil glemme min Klage, jeg vil lade mit Ansigts sorrigfulde Mine fare og vederkvæge mig,

حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

28 da maa jeg frygte for alle mine Smerter; jeg ved, at du lader mig ikke være uskyldig.

باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

29 Jeg skal jo være skyldig! hvorfor skulde jeg da forgæves gøre mig Møje?

پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

30 Om jeg end toede mig med Snevand og rensede mine Hænder med Sæbe,

حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

31 da vilde du dog dyppe mig ned i Pølen, saa mine Klæder vilde væmmes ved mig.

تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

32 Thi han er ikke en Mand som jeg, at jeg kunde svare ham, at vi kunde møde med hinanden for Dommen.

خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

33 Der er ingen, som kan skille Trætten ad imellem os, og som kan lægge sin Haand paa os begge.

ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

34 Han borttage sit Ris fra mig, og hans Rædsel forfærde mig ikke!

آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

35 Da vilde jeg tale og ikke frygte for ham; thi jeg er ikke af den Slags, det ved jeg med mig selv.

آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.