< Job 8 >

1 Da svarede Bildad, Sukiten, og sagde:
Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:
2 Hvor længe vil du tale disse Ting, og hvor længe skal din Munds Taler være et mægtigt Vejr?
Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?
3 Mon Gud skulde forvende Retten, og mon den Almægtige skulde forvende Retfærdighed?
Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?
4 Dersom dine Sønner have syndet imod ham, da har han givet dem hen i deres Overtrædelsers Vold.
Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.
5 Men vil du søge hen til Gud og bede den Almægtige om Naade,
Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,
6 og er du ren og oprigtig, da skal han vaage over dig og gøre, at din Retfærdigheds Bolig skal have Fred.
Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.
7 Og var dit første lidet, saa skal dit sidste blive saare stort.
Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.
8 Thi, kære, spørg den henfarne Slægt og agt paa det, som deres Fædre have udgrundet;
Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;
9 — thi vi ere fra i Gaar og vide intet; thi en Skygge ere vore Dage paa Jorden; —
Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.
10 skulle de ikke belære dig, ja sige dig det, og fremføre Ord ud af deres Hjerte?
Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.
11 Kan et Siv opvokse uden af Sump? kan Enggræs gro op uden Vand?
Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?
12 Endnu staar det i sin Grøde, det rykkes ikke op; men før alt andet Græs borttørres det.
En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.
13 Saa ere alle deres Veje, som glemme Gud; og den vanhelliges Haab slaar fejl.
Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,
14 Thi hans Haab skal briste, og hans Tillid er som en Spindelvæv.
Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.
15 Han forlader sig fast paa sit Hus, men det skal ikke blive staaende; han holder sig til det, men det skal ikke staa fast.
Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.
16 Han skyder frodigt op for Solen; og hans unge Skud brede sig ud over hans Have.
Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;
17 Hans Rødder gro i hverandre om Stendyngen; han skuer op imod Stenhuset.
Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;
18 Men oprykkes han fra sit Sted, da skal dette fornægte ham og sige: Jeg har ikke set dig.
Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.
19 Se, det er Glæden af hans Vej, og en anden vokser frem af Støvet.
Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.
20 Se, Gud forkaster ikke den retsindige og holder ikke fast ved de ondes Haand.
Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.
21 Endnu skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Frydeskrig.
Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.
22 De, som hade dig, skulle klædes med Skam, og de ugudeliges Telt skal ikke mere findes.
Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.

< Job 8 >