Job 8
1 Da svarede Bildad, Sukiten, og sagde:
Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
2 Hvor længe vil du tale disse Ting, og hvor længe skal din Munds Taler være et mægtigt Vejr?
Hoe lang nog gaat ge zó voort, En zullen uw woorden als een stormwind loeien?
3 Mon Gud skulde forvende Retten, og mon den Almægtige skulde forvende Retfærdighed?
Zou God het recht soms verkrachten, De Almachtige de gerechtigheid schenden:
4 Dersom dine Sønner have syndet imod ham, da har han givet dem hen i deres Overtrædelsers Vold.
Wanneer uw kinderen tegen Hem hebben gezondigd, Dan heeft Hij hun slechts hun misdaad vergolden!
5 Men vil du søge hen til Gud og bede den Almægtige om Naade,
Maar als gij uw toevlucht neemt tot God, En rein en oprecht tot den Almachtige smeekt:
6 og er du ren og oprigtig, da skal han vaage over dig og gøre, at din Retfærdigheds Bolig skal have Fred.
Dan zal Hij van stonde af over u waken, En schenkt Hij u weer een rechtschapen gezin;
7 Og var dit første lidet, saa skal dit sidste blive saare stort.
Dan schijnt uw vroeger lot slechts gering, Wordt ver door uw nieuwe staat overtroffen.
8 Thi, kære, spørg den henfarne Slægt og agt paa det, som deres Fædre have udgrundet;
Ja, vraag het maar aan het voorgeslacht Geef acht op de bevinding van hun vaderen!
9 — thi vi ere fra i Gaar og vide intet; thi en Skygge ere vore Dage paa Jorden; —
Want wij zijn van gisteren, en weten niets, Ons leven op aarde is enkel een schaduw;
10 skulle de ikke belære dig, ja sige dig det, og fremføre Ord ud af deres Hjerte?
Maar zij zullen u leren, het u vertellen, En woorden spreken uit hun hart:
11 Kan et Siv opvokse uden af Sump? kan Enggræs gro op uden Vand?
Schiet het riet op buiten het moeras, Groeien de biezen buiten het water?
12 Endnu staar det i sin Grøde, det rykkes ikke op; men før alt andet Græs borttørres det.
Het wordt afgesneden, terwijl het nog bloeit, En verdort vóór ieder ander gewas:
13 Saa ere alle deres Veje, som glemme Gud; og den vanhelliges Haab slaar fejl.
Zo vergaat het allen, die God vergeten, Wordt de hoop van de bozen te schande!
14 Thi hans Haab skal briste, og hans Tillid er som en Spindelvæv.
Een herfstdraad is zijn vertrouwen, Zijn toeverlaat een spinneweb;
15 Han forlader sig fast paa sit Hus, men det skal ikke blive staaende; han holder sig til det, men det skal ikke staa fast.
Hij steunt op zijn web, maar dit houdt het niet uit, Hij grijpt het vast, maar het houdt geen stand.
16 Han skyder frodigt op for Solen; og hans unge Skud brede sig ud over hans Have.
Vol sappen staat hij in de zon, Zijn ranken verspreiden zich over zijn hof;
17 Hans Rødder gro i hverandre om Stendyngen; han skuer op imod Stenhuset.
Zijn wortels kronkelen zich over het grint, En tussen de stenen grijpt hij zich vast.
18 Men oprykkes han fra sit Sted, da skal dette fornægte ham og sige: Jeg har ikke set dig.
Maar rukt men hem weg van zijn plaats, Dan verloochent ze hem: ik heb u nooit gezien!
19 Se, det er Glæden af hans Vej, og en anden vokser frem af Støvet.
Zo vergaat zijn leven door de mot Uit het stof ervan schieten anderen op.
20 Se, Gud forkaster ikke den retsindige og holder ikke fast ved de ondes Haand.
Neen, God verwerpt den brave niet, En reikt den boze geen hand.
21 Endnu skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Frydeskrig.
Nog wordt uw mond met lachen vervuld, En uw lippen met jubel;
22 De, som hade dig, skulle klædes med Skam, og de ugudeliges Telt skal ikke mere findes.
Maar uw haters worden met schande bedekt, De tent der bozen verdwijnt!
