Job 7
1 Er et Menneske ikke i Strid paa Jorden, og hans Dage som en Daglønners Dage?
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Som en Arbejder, der higer efter Skyggen, og som en Daglønner, der venter paa sin Løn,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 saaledes har jeg faaet mig Forfængeligheds Maaneder til Arv; og man har talt mig kummerfulde Nætter til.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Naar jeg lagde mig, da sagde jeg: Naar skal jeg staa op, og naar er Aftenen forbi? og jeg blev mæt af Uro inden Tusmørket.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Mit Kød er klædt med Orme og Jordskorpe; min Hud er sprukken og vædsker.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Mine Dage ere lettere end en Væverskytte; og de svinde hen uden Haab.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Kom i Hu, at mit Liv er et Aandepust: Mit Øje kommer ikke mere til at se godt.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Dens Øje, som ser mig, skal ikke mere skue mig; dine Øjne skulle se efter mig, men jeg skal ikke findes.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
9 En Sky forgaar og farer bort, ligesaa skal den, der farer ned til Dødsriget, ikke komme op igen. (Sheol h7585)
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Han skal ikke komme mere igen til sit Hus, og hans Sted skal ikke kende ham mere.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Derfor vil jeg ikke heller lægge Baand paa min Mund, jeg vil tale i min Aands Angest, jeg vil klage i min Sjæls Bitterhed.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Er jeg et Hav eller et Havuhyre, at du vil sætte Vagt over mig?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Naar jeg sagde: Min Seng skal trøste mig, mit Leje skal lette min Klage,
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 da forskrækker du mig med Drømme, og ved Syner forfærder du mig,
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 saa min Sjæl foretrækker at være kvalt, ja Døden fremfor disse mine Knokler.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Jeg er ked deraf; jeg vil ikke leve evindelig; lad af fra mig, thi mine Dage ere Forfængelighed!
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Hvad er et Menneske, at du vil agte ham stort, og at du vil lægge dig ham paa Hjerte?
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 og at du vil besøge ham hver Morgen og prøve ham hvert Øjeblik?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Hvorfor vil du ikke se bort fra mig? vil ikke lade mig Ro saa længe, at jeg kan synke mit Spyt?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Havde jeg syndet, hvad kunde jeg gøre dig, du Menneskenes Vogter? hvorfor har du sat mig til Anstød for dig, at jeg er mig selv til en Byrde?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 Og hvorfor vil du ikke borttage min Overtrædelse og lade min Misgerning være tilgivet? thi snart skal jeg ligge under Mulde, og naar du søger mig, da er jeg ikke mere.
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
