Job 4

1 Da svarede Elifas, Themaniten, og sagde:

Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

2 Om man vilde forsøge et Ord paa dig, skulde du vel kedes derved? men hvo kan holde sig fra at tale?

Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

3 Se, du har undervist mange og styrket de trætte Hænder;

Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4 dine Ord have oprejst den faldne, og du har styrket de bøjede Knæ;

Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

5 men nu, det kommer til dig, da kedes du derved; det rammer dig, og du forfærdes!

A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

6 Var ikke din Gudsfrygt dit Haab og dine Vejes Renhed din Fortrøstning?

Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

7 Kære, tænk dig om, hvor er en uskyldig gaaet til Grunde? eller hvor ere de oprigtige udslettede?

Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

8 Saa vidt jeg har set, komme de, som pløje Uret, og de, som udsaa Møje, til at høste ind derefter:

Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

9 De omkomme for Guds Aande og fortæres af hans Vredes Aand.

Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

10 Løvens Brøl og den grumme Løves Røst hører op, og de unge Løvers Tænder ere knuste;

Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

11 Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løvindens Unger adspredes.

Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

12 Men mig er et Ord tilbragt hemmeligt, og mit Øre fattede en sagte Lyd deraf

Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

13 i Tanker, fremkaldte ved Syner om Natten, naar dyb Søvn falder paa Folk;

W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

14 da kom Frygt og Bævelse paa mig og bragte mine Ben til at skælve;

Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

15 og en Aand gik frem for mit Ansigt; Haarene rejste sig paa mit Legeme;

Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

16 den blev staaende, og jeg kunde ikke kende dens Skikkelse; der svævede et Billede for mine Øjne; det var stille, og jeg hørte en Røst:

Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

17 Mon et Menneske kan holdes retfærdigt for Gud? monne en Mand være ren for den, som skabte ham?

Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

18 Se, han tror ikke paa sine Tjenere, og sine Engle tillægger han Daarskab,

Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

19 endsige da dem, som bo i Lerhuse, og hvis Grundvold er i Støvet; man kan støde dem smaa før Møl;

O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

20 fra Morgen og indtil Aften sønderknuses de; uden at der er nogen, som lægger det paa Hjerte, gaa de til Grunde.

Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

21 Farer ikke deres Herlighed, som var i dem, bort? ja, de dø, men ikke i Visdom.

Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.