Job 30

1 Men nu le de ad mig, som ere yngre af Aar end jeg, de, hvis Fædre jeg vilde have forsmaaet at sætte hos mine Faarehunde.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

2 Ja, hvortil skulde deres Hænders Kraft have gavnet mig? hos dem er Styrken svundet bort.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

3 De ere udtærede af Mangel og Hunger, de afgnave den golde Ørk, i Ødelæggelsens og Fordærvelsens Nat;

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

4 de oprykke Katost ved Buskene, og Gyveltræets Rod er deres Føde;

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

5 de uddrives fra Samfundet, man skriger efter dem som efter en Tyv;

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

6 de bo i Kløfter i Dalene, i Huler i Jorden og Klipper;

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

7 imellem Buske skryde de, de samles under Nælder.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

8 Børn af Daarer, ja af Mænd uden Navn; de ere udstødte af Landet.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

9 Men nu er jeg bleven en Spottesang for dem og maa tjene dem til Snak.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

10 De have Vederstyggelighed til mig, de holde sig langt fra mig og spare ikke at spytte mig i Ansigtet.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

11 Thi de have løst Tøjlen af sig og plaget mig, og de have kastet Bidselet af for mit Ansigt.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

12 Til højre for mig staar en Yngel frem, de støde mine Fødder bort, og de bane deres Fordærvelses Veje imod mig;

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

13 de bryde min Sti op, de hjælpe til min Ulykke, de have ingen Hjælper;

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

14 de komme som igennem et vidt Gab, de vælte sig frem under Bulder.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

15 Rædsler ere vendte imod mig, som et Stormvejr forfølge de min Herlighed, og min Frelse er gaaet forbi som en Sky.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

16 Men nu er min Sjæl hensmeltet i mig, Elendigheds Dage komme over mig.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

17 Natten gennemborer mine Ben, saa at de falde af mig, og mine nagende Smerter hvile ikke.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

18 Ved den overvættes Magt er min Klædning helt forandret, den omslutter mig som Kraven paa min Underkjortel.

Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

19 Han har kastet mig i Dyndet, og jeg er lignet ved Støv og Aske.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

20 Jeg skriger til dig, men du svarer mig ikke; jeg staar der, og du bliver ved at se paa mig.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

21 Du har forvendt dig til at være grum imod mig; du modstaar mig med din Haands Styrke.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

22 Du løfter mig op i Stormvejret, du lader mig fare hen, og du lader mig forgaa i dets Brag.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

23 Thi jeg ved, du fører mig til Døden igen og til alle levendes Forsamlings Hus.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

24 Mon en ikke udrækker Haanden i sit Fald? eller mon en ikke skriger i sin Ulykke?

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

25 Eller græd jeg ikke for den, som havde haarde Dage? ynkedes min Sjæl ikke over den fattige?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

26 Thi der jeg forventede godt, da kom det onde, og der jeg haabede til Lys, da kom Mørkhed.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

27 Mine Indvolde syde og ere ikke stille; Elendigheds Dage ere komne over mig.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

28 Jeg gaar sort, uden Sol, jeg staar op, jeg skriger i Forsamlingen.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

29 Jeg er bleven Dragers Broder og Strudses Stalbroder.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

30 Min Hud er bleven sort og falder af mig, og Benene i mig brænde af Hede.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

31 Og min Harpe er bleven til Sorrig, og min Fløjte til de grædendes Lyd.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.