Job 30

1 Men nu le de ad mig, som ere yngre af Aar end jeg, de, hvis Fædre jeg vilde have forsmaaet at sætte hos mine Faarehunde.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Ja, hvortil skulde deres Hænders Kraft have gavnet mig? hos dem er Styrken svundet bort.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 De ere udtærede af Mangel og Hunger, de afgnave den golde Ørk, i Ødelæggelsens og Fordærvelsens Nat;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 de oprykke Katost ved Buskene, og Gyveltræets Rod er deres Føde;

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 de uddrives fra Samfundet, man skriger efter dem som efter en Tyv;

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 de bo i Kløfter i Dalene, i Huler i Jorden og Klipper;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 imellem Buske skryde de, de samles under Nælder.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Børn af Daarer, ja af Mænd uden Navn; de ere udstødte af Landet.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Men nu er jeg bleven en Spottesang for dem og maa tjene dem til Snak.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 De have Vederstyggelighed til mig, de holde sig langt fra mig og spare ikke at spytte mig i Ansigtet.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Thi de have løst Tøjlen af sig og plaget mig, og de have kastet Bidselet af for mit Ansigt.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Til højre for mig staar en Yngel frem, de støde mine Fødder bort, og de bane deres Fordærvelses Veje imod mig;

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 de bryde min Sti op, de hjælpe til min Ulykke, de have ingen Hjælper;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 de komme som igennem et vidt Gab, de vælte sig frem under Bulder.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Rædsler ere vendte imod mig, som et Stormvejr forfølge de min Herlighed, og min Frelse er gaaet forbi som en Sky.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Men nu er min Sjæl hensmeltet i mig, Elendigheds Dage komme over mig.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Natten gennemborer mine Ben, saa at de falde af mig, og mine nagende Smerter hvile ikke.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Ved den overvættes Magt er min Klædning helt forandret, den omslutter mig som Kraven paa min Underkjortel.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Han har kastet mig i Dyndet, og jeg er lignet ved Støv og Aske.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Jeg skriger til dig, men du svarer mig ikke; jeg staar der, og du bliver ved at se paa mig.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Du har forvendt dig til at være grum imod mig; du modstaar mig med din Haands Styrke.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du løfter mig op i Stormvejret, du lader mig fare hen, og du lader mig forgaa i dets Brag.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Thi jeg ved, du fører mig til Døden igen og til alle levendes Forsamlings Hus.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Mon en ikke udrækker Haanden i sit Fald? eller mon en ikke skriger i sin Ulykke?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Eller græd jeg ikke for den, som havde haarde Dage? ynkedes min Sjæl ikke over den fattige?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Thi der jeg forventede godt, da kom det onde, og der jeg haabede til Lys, da kom Mørkhed.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mine Indvolde syde og ere ikke stille; Elendigheds Dage ere komne over mig.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Jeg gaar sort, uden Sol, jeg staar op, jeg skriger i Forsamlingen.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Jeg er bleven Dragers Broder og Strudses Stalbroder.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Min Hud er bleven sort og falder af mig, og Benene i mig brænde af Hede.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Og min Harpe er bleven til Sorrig, og min Fløjte til de grædendes Lyd.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.