< Job 3 >

1 Herefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag.
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Og Job svarede og sagde:
En Job hief aan en sprak:
3 Udslettet vorde den Dag, paa hvilken jeg er født, og den Nat, der man sagde: En Dreng er undfanget!
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Den Dag vorde Mørke; Gud fra oven af spørge ikke efter den, og intet Lys skinne over den.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Mørkhed og Dødsskygge besmitte den, en Sky bo over den, den hede Damp om Dagen forfærde den!
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Den Nat — Mørkhed indtage den! den glæde sig ikke iblandt Aarets Dage, den komme ikke i Maanedernes Tal!
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Se, den Nat vorde ensom, intet Frydeskrig komme paa den!
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 De, som besværge Dage, forbande den; de, som ere rede til at opvække Leviathan!
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Dens Dæmrings Stjerner vorde formørkede, den vente paa Lys, og det komme ikke; og ej se den Morgenrødens Øjenlaage,
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 fordi den ikke lukkede mig Moderlivets Døre og ikke skjulte Møje for mine Øjne.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Hvorfor døde jeg ikke fra Moders Liv af? hvorfor udkom jeg af Moderskød og opgav ikke straks Aanden?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Hvorfor optoge Knæ mig? og hvorfor er jeg opfostret ved Bryst?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Thi saa havde jeg nu ligget og været stille; jeg havde sovet, jeg havde da hvilet
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 med Kongerne og Raadsherrerne paa Jorden, som byggede sig de Steder, som nu ere øde,
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 eller med Fyrsterne, som havde Guld, som fyldte deres Huse med Sølv;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 eller og jeg havde ikke været til, som et utidigt Foster, der blev i Skjul, som de spæde Børn, der ikke saa Lyset.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Der have de ugudelige ladet af at gøre Uro, og der hvile de kraftesløse;
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 der have de bundne Ro med hverandre; de høre ikke Fogedens Røst;
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 der er liden og stor og Tjeneren fri for sin Herre.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Hvorfor giver han en ussel Lyset, og dem Livet, som ere beskelig bedrøvede i Sjælen?
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 dem, som bie efter Døden, men den kommer ikke; og som grave efter den mere end efter de skjulte Skatte?
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 dem, som glæde sig med Fryd, og som juble, naar de finde Graven?
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 den Mand, hvis Vej er skjult, og hvem Gud har spærret for?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Thi før jeg æder mit Brød, kommer mit Suk, og min Hylen bryder frem som Vandet.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Thi det jeg frygtede saare for, det kom over mig, og det jeg gruede for, kom paa mig.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Jeg var ikke rolig og var ikke stille og hvilede ikke; men det blev til Uro.
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!

< Job 3 >