Job 29

1 Og Job blev ved at fremføre sit Billedsprog og sagde:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

2 Gid jeg var som i de forrige Maaneder, som i de Dage, da Gud bevarede mig,

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, da jeg gik igennem Mørket ved hans Lys;

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

4 som det var med mig i min Høsts Dage, der Guds Fortrolighed var over mit Telt;

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

5 da den Almægtige endnu var med mig, da mine Drenge vare omkring mig;

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

6 da mine Trin badede sig i Mælk, og Klippen hos mig udgød Oliebække;

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

7 da jeg gik ud til Porten op til Staden, da jeg lod berede mit Sæde paa Torvet.

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

8 De unge saa mig og trak sig tilbage, og de gamle stode op og bleve staaende.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

9 De Øverste holdt op at tale, og de lagde Haanden paa deres Mund.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

10 Fyrsternes Røst forstummede, og deres Tunge hang ved deres Gane.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

11 Thi det Øre, som hørte, priste mig salig, og det Øje, som saa mig, gav mig Vidnesbyrd.

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

12 Thi jeg reddede den fattige, som skreg, og den faderløse, som ingen Hjælper havde.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

13 Dens Velsignelse, som ellers maatte omkommet, kom over mig, og jeg frydede Enkens Hjerte.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

14 Jeg iførte mig Retfærdighed, og den klædte sig i mig; min Dom var mig som en Kappe og et Hovedsmykke.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

15 Jeg var den blindes Øje, og jeg var den lammes Fod.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

16 Jeg var de fattiges Fader, og den mig ubekendtes Retssag undersøgte jeg.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

17 Og jeg sønderbrød den uretfærdiges Kindtænder, og jeg gjorde, at han maatte slippe Rovet af sine Tænder.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

18 Og jeg sagde: I min Rede vil jeg opgive Aanden og have Dage mangfoldige som Sand.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

19 Min Rod skal aabne sig for Vandet, og Duggen skal blive om Natten paa mine Grene.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

20 Min Herlighed skal blive ny hos mig, og min Bue skal forynges i min Haand.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

21 De hørte paa mig og ventede, og de tav til mit Raad.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

22 Havde jeg talt, toge de ikke igen til Orde, og min Tale faldt som Draaber over dem;

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

23 de ventede paa mig som paa en Regn, og de aabnede Munden vidt som efter den sildige Regn.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

24 Jeg smilte til dem, der vare mistrøstige; og de bragte ikke mit Ansigts Lys til at svinde.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

25 Jeg udvalgte deres Vej og sad øverst, og jeg boede som en Konge iblandt Hærskaren, som den, der trøster de sørgende.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.