Job 29
1 Og Job blev ved at fremføre sit Billedsprog og sagde:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 Gid jeg var som i de forrige Maaneder, som i de Dage, da Gud bevarede mig,
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, da jeg gik igennem Mørket ved hans Lys;
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 som det var med mig i min Høsts Dage, der Guds Fortrolighed var over mit Telt;
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 da den Almægtige endnu var med mig, da mine Drenge vare omkring mig;
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 da mine Trin badede sig i Mælk, og Klippen hos mig udgød Oliebække;
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 da jeg gik ud til Porten op til Staden, da jeg lod berede mit Sæde paa Torvet.
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 De unge saa mig og trak sig tilbage, og de gamle stode op og bleve staaende.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 De Øverste holdt op at tale, og de lagde Haanden paa deres Mund.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Fyrsternes Røst forstummede, og deres Tunge hang ved deres Gane.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Thi det Øre, som hørte, priste mig salig, og det Øje, som saa mig, gav mig Vidnesbyrd.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Thi jeg reddede den fattige, som skreg, og den faderløse, som ingen Hjælper havde.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Dens Velsignelse, som ellers maatte omkommet, kom over mig, og jeg frydede Enkens Hjerte.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Jeg iførte mig Retfærdighed, og den klædte sig i mig; min Dom var mig som en Kappe og et Hovedsmykke.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Jeg var den blindes Øje, og jeg var den lammes Fod.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Jeg var de fattiges Fader, og den mig ubekendtes Retssag undersøgte jeg.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Og jeg sønderbrød den uretfærdiges Kindtænder, og jeg gjorde, at han maatte slippe Rovet af sine Tænder.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 Og jeg sagde: I min Rede vil jeg opgive Aanden og have Dage mangfoldige som Sand.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Min Rod skal aabne sig for Vandet, og Duggen skal blive om Natten paa mine Grene.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Min Herlighed skal blive ny hos mig, og min Bue skal forynges i min Haand.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 De hørte paa mig og ventede, og de tav til mit Raad.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Havde jeg talt, toge de ikke igen til Orde, og min Tale faldt som Draaber over dem;
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 de ventede paa mig som paa en Regn, og de aabnede Munden vidt som efter den sildige Regn.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Jeg smilte til dem, der vare mistrøstige; og de bragte ikke mit Ansigts Lys til at svinde.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Jeg udvalgte deres Vej og sad øverst, og jeg boede som en Konge iblandt Hærskaren, som den, der trøster de sørgende.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
