Job 21
1 Men Job svarede og sagde:
Maar Job antwoordde en zeide:
2 hører, ja hører min Tale, og lader dette være den Trøst, I yde!
Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen.
3 Fordrager mig, og jeg vil tale, og naar jeg har talt, da kan du spotte!
Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan.
4 Mon min Klage gælder Mennesker? og om saa er, hvorfor skulde ikke min Aand blive utaalmodig?
Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?
5 Vender eder til mig, og gruer og lægger Haanden paa Munden!
Ziet mij aan, en wordt verbaasd, en legt de hand op den mond.
6 Thi kommer jeg det i Hu, da forfærdes jeg, og Bævelse betager mit Kød.
Ja, wanneer ik daaraan gedenk, zo word ik beroerd, en mijn vlees heeft een gruwen gevat.
7 Hvorfor blive de ugudelige i Live, blive gamle, ja vældige i Kraft?
Waarom leven de goddelozen, worden oud, ja, worden geweldig in vermogen?
8 Deres Sæd staar fast for deres Ansigt om dem og deres Afkom for deres Øjne.
Hun zaad is bestendig met hen voor hun aangezicht, en hun spruiten zijn voor hun ogen.
9 Deres Huse have Fred, uden Frygt, og Guds Ris er ikke over dem.
Hun huizen hebben vrede zonder vreze, en de roede Gods is op hen niet.
10 Deres Tyr springer og ej forgæves; deres Ko kalver og er ikke ufrugtbar.
Zijn stier bespringt, en mist niet; zijn koe kalft, en misdraagt niet.
11 De lade deres Børn løbe som en Faarehjord, og deres Drenge springe.
Hun jonge kinderen zenden zij uit als een kudde, en hun kinderen huppelen.
12 De opløfte deres Røst til Tromme og Harpe og glæde sig ved Fløjtens Lyd.
Zij heffen op met de trommel en de harp, en zij verblijden zich op het geluid des orgels.
In het goede verslijten zij hun dagen; en in een ogenblik dalen zij in het graf. (Sheol h7585)
14 Og dog sagde de til Gud: Vig fra os! thi vi have ikke Lyst til Kundskab om dine Veje.
Nochtans zeggen zij tot God: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust.
15 Hvad er den Almægtige, at vi skulde tjene ham? eller hvad Gavn skulde vi have af at bønfalde ham?
Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?
16 Se, deres Lykke hviler dog ikke i deres egen Haand! De ugudeliges Raad er langt fra mig.
Doch ziet, hun goed is niet in hun hand; de raad der goddelozen is verre van mij.
17 Hvor tit udslukkes vel de ugudeliges Lampe og kommer deres Ulykke over dem? hvor tit uddeler Gud Smerter til dem i sin Vrede?
Hoe dikwijls geschiedt het, dat de lamp der goddelozen uitgeblust wordt, en hun verderf hun overkomt; dat God hun smarten uitdeelt in Zijn toorn!
18 Blive de som Straa for Vejr og som Avner, hvilke Hvirvelvind bortstjæler?
Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;
19 „Gud gemmer hans Uret til hans Børn.‟ Han skulde betale ham selv, at han fornemmer det.
Dat God Zijn geweld weglegt, voor Zijn kinderen, hem vergeldt, dat hij het gewaar wordt;
20 Hans egne Øjne skulle se hans Fordærvelse, og han skulde drikke af den Almægtiges Vrede.
Dat zijn ogen zijn ondergang zien, en hij drinkt van de grimmigheid des Almachtigen!
21 Thi hvad bekymrer han sig om sit Hus efter sig, naar hans Maaneders Tal er ude?
Want wat lust zou hij na zich aan zijn huis hebben, als het getal zijner maanden afgesneden is?
22 Mon nogen vil lære Gud Kundskab, ham, som dømmer de høje?
Zal men God wetenschap leren, daar Hij de hogen richt?
23 Den ene dør i sin fulde Styrke, ganske rolig og tryg;
Deze sterft in de kracht zijner volkomenheid, daar hij gans stil en gerust was;
24 hans Kar vare fulde af Mælk, og Marven i hans Ben var vædskefuld.
Zijn melkvaten waren vol melk, en het merg zijner benen was bevochtigd.
25 Men den anden maa dø med en beskelig bedrøvet Sjæl og har ikke nydt noget godt.
De ander daarentegen sterft met een bittere ziel, en hij heeft van het goede niet gegeten.
26 De skulle ligge med hinanden i Støvet, og Ormene skulle bedække dem.
Zij liggen te zamen neder in het stof, en het gewormte overdekt ze.
27 Se, jeg kender eders Tanker, ja eders Rænker, med hvilke I gøre Vold imod mig;
Ziet, ik weet ulieder gedachten, en de boze verdichtselen, waarmede gij tegen mij geweld doet.
28 thi I sige: Hvor er Voldsmandens Hus? og hvor er Teltet, hvor de ugudelige boede?
Want gij zult zeggen: Waar is het huis van den prins, en waar is de tent van de woningen der goddelozen?
29 Have I ikke adspurgt de vejfarende, og erkende I ikke deres Vidnesbyrd,
Hebt gijlieden niet gevraagd de voorbijgaanden op den weg, en kent gij hun tekenen niet?
30 at den onde skulde spares til Ulykkens Dag, skulde føres frem til Vredens Dag?
Dat de boze onttrokken wordt ten dage des verderfs; dat zij ten dage der verbolgenheden ontvoerd worden.
31 „Hvo vil forholde ham hans Vej? naar han gør noget, hvo vil betale ham?
Wie zal hem in het aangezicht zijn weg vertonen? Als hij wat doet, wie zal hem vergelden?
32 Og han føres hen til Gravene, og ved Gravhøjen lever hans Minde.
Eindelijk wordt hij naar de graven gebracht, en is gedurig in den aardhoop.
33 I Dalens Muld hviler han sødt, og han drager hvert Menneske efter sig, og paa dem foran ham er ikke Tal.‟
De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.
34 Hvorledes trøste I mig da med Forfængelighed? og hvad der bliver tilbage af eders Svar, er Troløshed.
Hoe vertroost gij mij dan met ijdelheid, dewijl in uw antwoorden overtreding overig is?
