Job 21
1 Men Job svarede og sagde:
Job antwoordde, en sprak:
2 hører, ja hører min Tale, og lader dette være den Trøst, I yde!
Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!
3 Fordrager mig, og jeg vil tale, og naar jeg har talt, da kan du spotte!
Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!
4 Mon min Klage gælder Mennesker? og om saa er, hvorfor skulde ikke min Aand blive utaalmodig?
Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?
5 Vender eder til mig, og gruer og lægger Haanden paa Munden!
Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!
6 Thi kommer jeg det i Hu, da forfærdes jeg, og Bævelse betager mit Kød.
Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:
7 Hvorfor blive de ugudelige i Live, blive gamle, ja vældige i Kraft?
"Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"
8 Deres Sæd staar fast for deres Ansigt om dem og deres Afkom for deres Øjne.
Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;
9 Deres Huse have Fred, uden Frygt, og Guds Ris er ikke over dem.
Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.
10 Deres Tyr springer og ej forgæves; deres Ko kalver og er ikke ufrugtbar.
Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;
11 De lade deres Børn løbe som en Faarehjord, og deres Drenge springe.
Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.
12 De opløfte deres Røst til Tromme og Harpe og glæde sig ved Fløjtens Lyd.
Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;
Ze slijten hun dagen in weelde, En dalen in vrede ten grave. (Sheol h7585)
14 Og dog sagde de til Gud: Vig fra os! thi vi have ikke Lyst til Kundskab om dine Veje.
Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!
15 Hvad er den Almægtige, at vi skulde tjene ham? eller hvad Gavn skulde vi have af at bønfalde ham?
Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?
16 Se, deres Lykke hviler dog ikke i deres egen Haand! De ugudeliges Raad er langt fra mig.
Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?
17 Hvor tit udslukkes vel de ugudeliges Lampe og kommer deres Ulykke over dem? hvor tit uddeler Gud Smerter til dem i sin Vrede?
Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;
18 Blive de som Straa for Vejr og som Avner, hvilke Hvirvelvind bortstjæler?
Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?
19 „Gud gemmer hans Uret til hans Børn.‟ Han skulde betale ham selv, at han fornemmer det.
Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!
20 Hans egne Øjne skulle se hans Fordærvelse, og han skulde drikke af den Almægtiges Vrede.
Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!
21 Thi hvad bekymrer han sig om sit Hus efter sig, naar hans Maaneders Tal er ude?
Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?
22 Mon nogen vil lære Gud Kundskab, ham, som dømmer de høje?
Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?
23 Den ene dør i sin fulde Styrke, ganske rolig og tryg;
En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,
24 hans Kar vare fulde af Mælk, og Marven i hans Ben var vædskefuld.
Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.
25 Men den anden maa dø med en beskelig bedrøvet Sjæl og har ikke nydt noget godt.
De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!
26 De skulle ligge med hinanden i Støvet, og Ormene skulle bedække dem.
Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!
27 Se, jeg kender eders Tanker, ja eders Rænker, med hvilke I gøre Vold imod mig;
Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;
28 thi I sige: Hvor er Voldsmandens Hus? og hvor er Teltet, hvor de ugudelige boede?
Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"
29 Have I ikke adspurgt de vejfarende, og erkende I ikke deres Vidnesbyrd,
Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:
30 at den onde skulde spares til Ulykkens Dag, skulde føres frem til Vredens Dag?
"De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"
31 „Hvo vil forholde ham hans Vej? naar han gør noget, hvo vil betale ham?
Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?
32 Og han føres hen til Gravene, og ved Gravhøjen lever hans Minde.
Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.
33 I Dalens Muld hviler han sødt, og han drager hvert Menneske efter sig, og paa dem foran ham er ikke Tal.‟
Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.
34 Hvorledes trøste I mig da med Forfængelighed? og hvad der bliver tilbage af eders Svar, er Troløshed.
Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!
