Job 19

1 Men Job svarede og sagde:

Ijob respondis kaj diris:

2 Hvor længe ville I bedrøve min Sjæl og knuse mig med Ord?

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

3 I have nu ti Gange forhaanet mig, I skammede eder ikke ved at overdøve mig.

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

4 Og sandelig, om jeg end har faret vild, da bliver jo min Vildfarelse hos mig selv.

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

5 Dersom I virkelig vilde ophøje eder imod mig og overbevise mig om min Skam,

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

6 saa forstaar dog, at Gud har forvendt min Sag og har ladet sit Garn omringe mig.

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

7 Se, jeg raaber over Vold, og jeg faar ikke Svar; jeg skriger, og der er ingen Ret.

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

8 Han satte Gærde for min Vej, at jeg ikke kan komme over, og han lagde Mørkhed over mine Stier.

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

9 Han afførte mig min Ære og borttog mit Hoveds Krone.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

10 Han nedbrød mig trindt omkring, og jeg for bort; han oprykkede mit Haab som et Træ;

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

11 og han optændte sin Vrede imod mig og agtede mig over for sig som sine Fjender.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

12 Hans Tropper kom til Hobe og banede sig Vej imod mig, og de lejrede sig trindt omkring mit Telt.

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

13 Han fjernede mine Brødre fra mig, og de, som kende mig, holde sig aldeles fremmede for mig.

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

14 Mine nærmeste have forladt mig, og mine Kyndinge have glemt mig.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

15 De, som bo hos mig i mit Hus, og mine Tjenestepiger agte mig som en fremmed, jeg er bleven en Udlænding for deres Øjne.

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

16 Jeg kaldte ad min Tjener, og han svarede ikke; med egen Mund maatte jeg bede ham bønligt.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

17 Min Aand er bleven fremmed for min Hustru og min Kærlighed for min Moders Sønner.

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

18 Endogsaa Børn foragte mig; staar jeg op, tale de imod mig.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

19 Alle de Mænd, som vare i min Fortrolighed, have Vederstyggelighed til mig, og de, som jeg elskede, have vendt sig imod mig.

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

20 Mine Ben hænge ved min Hud og ved mit Kød, og jeg er netop undsluppen med mine Tænders Hud.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

21 Forbarmer eder over mig, forbarmer eder over mig, I, mine Venner! thi Guds Haand har rørt mig.

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

22 Hvi forfølge I mig, ligesom Gud, og kunne ikke mættes af mit Kød?

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

23 Gid dog mine Ord maatte blive opskrevne, gid de maatte blive prentede i en Bog,

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

24 ja, maatte de med en Jernstil og med Bly blive indhuggede i en Klippe til evig Tid!

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

25 Og jeg ved, at min Genløser lever, og at han som den sidste skal staa op over Støvet.

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

26 Og naar min Hud, saaledes sønderslidt, er borte, og jeg er blottet for mit Kød, skal jeg skue Gud,

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

27 hvem jeg skal skue som den, der er for mig, og hvem mine Øjne skulle se, og ikke en fremmed; mine Nyrer forsmægte i mit Indre.

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

28 Naar I sige: Hvor skulle vi dog forfølge ham! — og Sagens Rod skal være funden i mig —:

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

29 Da frygter for Sværdet; thi Vreden rammer Misgerninger, som fortjene Sværdet; paa det I skulle vide, at der er Dom til.

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.