Job 19
1 Men Job svarede og sagde:
Job antwoordde, en sprak:
2 Hvor længe ville I bedrøve min Sjæl og knuse mig med Ord?
Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
3 I have nu ti Gange forhaanet mig, I skammede eder ikke ved at overdøve mig.
Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
4 Og sandelig, om jeg end har faret vild, da bliver jo min Vildfarelse hos mig selv.
Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
5 Dersom I virkelig vilde ophøje eder imod mig og overbevise mig om min Skam,
Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
6 saa forstaar dog, at Gud har forvendt min Sag og har ladet sit Garn omringe mig.
Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
7 Se, jeg raaber over Vold, og jeg faar ikke Svar; jeg skriger, og der er ingen Ret.
Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
8 Han satte Gærde for min Vej, at jeg ikke kan komme over, og han lagde Mørkhed over mine Stier.
Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
9 Han afførte mig min Ære og borttog mit Hoveds Krone.
Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
10 Han nedbrød mig trindt omkring, og jeg for bort; han oprykkede mit Haab som et Træ;
Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
11 og han optændte sin Vrede imod mig og agtede mig over for sig som sine Fjender.
Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
12 Hans Tropper kom til Hobe og banede sig Vej imod mig, og de lejrede sig trindt omkring mit Telt.
Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
13 Han fjernede mine Brødre fra mig, og de, som kende mig, holde sig aldeles fremmede for mig.
Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
14 Mine nærmeste have forladt mig, og mine Kyndinge have glemt mig.
Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
15 De, som bo hos mig i mit Hus, og mine Tjenestepiger agte mig som en fremmed, jeg er bleven en Udlænding for deres Øjne.
Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
16 Jeg kaldte ad min Tjener, og han svarede ikke; med egen Mund maatte jeg bede ham bønligt.
Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
17 Min Aand er bleven fremmed for min Hustru og min Kærlighed for min Moders Sønner.
Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
18 Endogsaa Børn foragte mig; staar jeg op, tale de imod mig.
Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
19 Alle de Mænd, som vare i min Fortrolighed, have Vederstyggelighed til mig, og de, som jeg elskede, have vendt sig imod mig.
Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
20 Mine Ben hænge ved min Hud og ved mit Kød, og jeg er netop undsluppen med mine Tænders Hud.
Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
21 Forbarmer eder over mig, forbarmer eder over mig, I, mine Venner! thi Guds Haand har rørt mig.
Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
22 Hvi forfølge I mig, ligesom Gud, og kunne ikke mættes af mit Kød?
Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
23 Gid dog mine Ord maatte blive opskrevne, gid de maatte blive prentede i en Bog,
O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
24 ja, maatte de med en Jernstil og med Bly blive indhuggede i en Klippe til evig Tid!
Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
25 Og jeg ved, at min Genløser lever, og at han som den sidste skal staa op over Støvet.
Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
26 Og naar min Hud, saaledes sønderslidt, er borte, og jeg er blottet for mit Kød, skal jeg skue Gud,
Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
27 hvem jeg skal skue som den, der er for mig, og hvem mine Øjne skulle se, og ikke en fremmed; mine Nyrer forsmægte i mit Indre.
Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
28 Naar I sige: Hvor skulle vi dog forfølge ham! — og Sagens Rod skal være funden i mig —:
En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
29 Da frygter for Sværdet; thi Vreden rammer Misgerninger, som fortjene Sværdet; paa det I skulle vide, at der er Dom til.
Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
