Job 16

1 Da svarede Job og sagde:

Job antwoordde, en sprak:

2 Jeg har hørt mange Ting som disse: I ere alle sammen besværlige Trøstere.

Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!

3 Bliver der Ende paa Ord, som kun ere Vind? eller hvad ægger dig, at du svarer?

Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?

4 Ogsaa jeg kunde tale som I, var kun eders Sjæl i min Sjæls Sted! jeg kunde sætte Ord sammen imod eder og ryste med Hovedet over eder.

Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;

5 Jeg kunde styrke eder med min Mund, og mine Læbers Trøst kunde bringe Lindring.

U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.

6 Vilde jeg tale, saa lindres min Smerte ikke; og vilde jeg lade være, hvad Lettelse finder jeg?

Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?

7 Dog, nu har han gjort mig træt; du har ødelagt min hele Forsamling.

De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;

8 Du har grebet mig, det blev et Vidne imod mig; og min Magerhed rejste sig imod mig, den taler imod mig.

Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;

9 Hans Vrede har revet mig bort og forfulgte mig, han skar Tænder imod mig, som min Modstander stirrer han med sine Øjne imod mig.

Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,

10 De opspilede deres Gab imod mig, de sloge mine Kinder med Forhaanelse, de flokkede sig til Hobe imod mig.

Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!

11 Gud overantvordede mig til en uretfærdig og lod mig komme i de ugudeliges Hænder.

Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;

12 Jeg var rolig; men han sønderrev mig og tog mig i Nakken og sønderslog mig og oprejste mig til en Skive for sig.

Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,

13 Hans Skytter omringe mig, han sønderskærer mine Nyrer og sparer ikke, han udgyder min Galde paa Jorden.

Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.

14 Han gennembryder mig med Stød paa Stød, han løber imod mig som en Krigshelt.

Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;

15 Jeg syede Sæk omkring min Hud og lagde mit Horn i Støvet.

Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;

16 Mit Ansigt blusser af Graad, og Dødens Skygge hviler over mine Øjenlaage,

Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.

17 skønt ingen Uret er i mine Hænder, og min Bøn er ren.

Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:

18 O Jord! skjul ikke mit Blod, og ingen Grænse være for mit Raab.

Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!

19 Alt nu, se, i Himmelen er mit Vidne, og min Talsmand er i det høje.

Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!

20 Mine Venner ere blevne mine Bespottere, med Taarer vender mit Øje sig til Gud,

Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.

21 at han vilde skifte Ret mellem Manden og Gud, imellem Menneskets Barn og hans Næste.

O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!

22 Thi faa Aar skulle endnu komme, saa gaar jeg bort ad en Vej, ad hvilken jeg ikke kommer tilbage.

Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.