Job 14

1 Et Menneske, født af en Kvinde, lever en stakket Tid og mættes af Uro.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Han gaar op som et Blomster og henvisner, han flyr som en Skygge og bestaar ikke.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Ogsaa over en saadan oplader du dine Øjne og fører mig for din Dom.

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Ja, kom der dog en ren af en uren! men nej, ikke en eneste.

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Dersom hans Dage ere bestemte, hans Maaneders Tal fastsat hos dig, dersom du har sat ham en Grænse, han ikke kan overskride:

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Da lad af fra ham, at han maa hvile; at han dog som en Daglønner maa glæde sig ved sin Dag.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 Thi et Træ har Haab: Naar det er afhugget, kan det igen skyde frem, og dets Kviste udeblive ikke.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Om end dets Rod bliver gammel i Jorden, og dets Stub dør i Støvet,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 saa grønnes det dog igen af Vandets Duft og skyder Grene som en frisk Plante.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Men dør en Mand, er hans Kraft forbi, og opgiver et Menneske Aanden, hvor er han da?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 Vand løber ud af Søen, og en Flod svinder og bliver tør:

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 Saaledes lægger og at Menneske sig og staar ikke op; indtil Himlene ikke mere ere, opvaagne de ikke, og de opvækkes ikke af deres Søvn.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Gid du vilde gemme mig i Graven, ja skjule mig, indtil din Vrede vendte om; at du vilde sætte mig en beskikket Tid og vilde komme mig i Hu igen! (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Naar en Mand dør, mon han da skal leve op igen? saa vilde jeg vente alle mine Stridsdage, indtil min Afløsning kom.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Du skulde kalde, og jeg skulde svare dig; du skulde længes efter dine Hænders Gerning!

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Thi nu tæller du mine Skridt; du varer ikke over min Synd.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Min Overtrædelse er forseglet i et Knippe, og du syr til om min Misgerning.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Men et Bjerg, som falder, smuldrer hen, og en Klippe flytter sig fra sit Sted;

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 Vandet udhuler Stene, og dets Strømme bortskylle Jordens Støv: Saaledes gør du et Menneskes Forhaabning til intet.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Du overvælder ham evindelig, og han farer hen; du forvender hans Udseende og lader ham fare.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Ere hans Børn i Ære, da ved han det ikke; ere de ringe, da mærker han det ikke.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 For ham er kun Smerten, hans Kød lider, og for ham Sorgen, hans Sjæl føler.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.