Job 14
1 Et Menneske, født af en Kvinde, lever en stakket Tid og mættes af Uro.
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 Han gaar op som et Blomster og henvisner, han flyr som en Skygge og bestaar ikke.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 Ogsaa over en saadan oplader du dine Øjne og fører mig for din Dom.
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 Ja, kom der dog en ren af en uren! men nej, ikke en eneste.
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 Dersom hans Dage ere bestemte, hans Maaneders Tal fastsat hos dig, dersom du har sat ham en Grænse, han ikke kan overskride:
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 Da lad af fra ham, at han maa hvile; at han dog som en Daglønner maa glæde sig ved sin Dag.
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 Thi et Træ har Haab: Naar det er afhugget, kan det igen skyde frem, og dets Kviste udeblive ikke.
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 Om end dets Rod bliver gammel i Jorden, og dets Stub dør i Støvet,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 saa grønnes det dog igen af Vandets Duft og skyder Grene som en frisk Plante.
10 Men dør en Mand, er hans Kraft forbi, og opgiver et Menneske Aanden, hvor er han da?
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 Vand løber ud af Søen, og en Flod svinder og bliver tør:
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 Saaledes lægger og at Menneske sig og staar ikke op; indtil Himlene ikke mere ere, opvaagne de ikke, og de opvækkes ikke af deres Søvn.
13 Gid du vilde gemme mig i Graven, ja skjule mig, indtil din Vrede vendte om; at du vilde sætte mig en beskikket Tid og vilde komme mig i Hu igen! (Sheol h7585)
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 Naar en Mand dør, mon han da skal leve op igen? saa vilde jeg vente alle mine Stridsdage, indtil min Afløsning kom.
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 Du skulde kalde, og jeg skulde svare dig; du skulde længes efter dine Hænders Gerning!
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 Thi nu tæller du mine Skridt; du varer ikke over min Synd.
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 Min Overtrædelse er forseglet i et Knippe, og du syr til om min Misgerning.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 Men et Bjerg, som falder, smuldrer hen, og en Klippe flytter sig fra sit Sted;
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 Vandet udhuler Stene, og dets Strømme bortskylle Jordens Støv: Saaledes gør du et Menneskes Forhaabning til intet.
20 Du overvælder ham evindelig, og han farer hen; du forvender hans Udseende og lader ham fare.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 Ere hans Børn i Ære, da ved han det ikke; ere de ringe, da mærker han det ikke.
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 For ham er kun Smerten, hans Kød lider, og for ham Sorgen, hans Sjæl føler.
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
