Job 14
1 Et Menneske, født af en Kvinde, lever en stakket Tid og mættes af Uro.
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 Han gaar op som et Blomster og henvisner, han flyr som en Skygge og bestaar ikke.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 Ogsaa over en saadan oplader du dine Øjne og fører mig for din Dom.
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Ja, kom der dog en ren af en uren! men nej, ikke en eneste.
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 Dersom hans Dage ere bestemte, hans Maaneders Tal fastsat hos dig, dersom du har sat ham en Grænse, han ikke kan overskride:
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 Da lad af fra ham, at han maa hvile; at han dog som en Daglønner maa glæde sig ved sin Dag.
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 Thi et Træ har Haab: Naar det er afhugget, kan det igen skyde frem, og dets Kviste udeblive ikke.
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 Om end dets Rod bliver gammel i Jorden, og dets Stub dør i Støvet,
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 saa grønnes det dog igen af Vandets Duft og skyder Grene som en frisk Plante.
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 Men dør en Mand, er hans Kraft forbi, og opgiver et Menneske Aanden, hvor er han da?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 Vand løber ud af Søen, og en Flod svinder og bliver tør:
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 Saaledes lægger og at Menneske sig og staar ikke op; indtil Himlene ikke mere ere, opvaagne de ikke, og de opvækkes ikke af deres Søvn.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 Gid du vilde gemme mig i Graven, ja skjule mig, indtil din Vrede vendte om; at du vilde sætte mig en beskikket Tid og vilde komme mig i Hu igen! (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 Naar en Mand dør, mon han da skal leve op igen? saa vilde jeg vente alle mine Stridsdage, indtil min Afløsning kom.
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 Du skulde kalde, og jeg skulde svare dig; du skulde længes efter dine Hænders Gerning!
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 Thi nu tæller du mine Skridt; du varer ikke over min Synd.
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 Min Overtrædelse er forseglet i et Knippe, og du syr til om min Misgerning.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 Men et Bjerg, som falder, smuldrer hen, og en Klippe flytter sig fra sit Sted;
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 Vandet udhuler Stene, og dets Strømme bortskylle Jordens Støv: Saaledes gør du et Menneskes Forhaabning til intet.
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 Du overvælder ham evindelig, og han farer hen; du forvender hans Udseende og lader ham fare.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 Ere hans Børn i Ære, da ved han det ikke; ere de ringe, da mærker han det ikke.
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 For ham er kun Smerten, hans Kød lider, og for ham Sorgen, hans Sjæl føler.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
