Job 11

1 Da svarede Zofar, Naamathiten, og sagde:

Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

2 Skal der ikke svares til de mange Ord? og mon en mundkaad Mand skal beholde Ret?

“Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?

3 Skal din Skvalder bringe Folk til at tie? og skal du bespotte, og ingen beskæmme dig?

Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?

4 Thi du sagde: Min Lærdom er klar, og jeg er ren for dine Øjne.

Tanrı'ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’

5 Men gid dog Gud vilde tale og oplade sine Læber imod dig!

Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,

6 og at han vilde kundgøre dig Visdoms skjulte Ting! thi i den er dobbelt Kraft; da skulde du vide, at Gud endog eftergiver dig noget af din Misgerning.

Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.

7 Mon du kan naa til Guds Dybheder? mon du kan naa til den Almægtiges Begrænsning?

“Tanrı'nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten'in sınırlarına ulaşabilir misin?

8 Den er saa høj som Himmelen, hvad vil du gøre? den er dybere end Helvede, hvad kan du vide? (Sheol h7585)

Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin? (Sheol h7585)

9 Dens Maal er længere end Jorden, den er bredere end Havet.

Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.

10 Naar han farer frem og lukker til eller forsamler, hvo vil da holde ham tilbage?

“Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O'na engel olabilir?

11 Thi han kender forfængelige Folk og ser Uretfærdighed; skulde han da ikke agte derpaa?

Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?

12 Men en uforstandig vil faa Forstand, naar et Vildæsels Føl fødes til Menneske.

Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.

13 Dersom du bereder dit Hjerte og udstrækker dine Hænder til ham,

“O'na yüreğini adar, Ellerini açarsan,

14 dersom du kaster Uretfærdigheden, som er i din Haand, langt bort og ikke lader Uret bo i dine Telte,

İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,

15 da skal du, fri for Lyde, kunne opløfte dit Ansigt og blive fast og ikke frygte.

Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.

16 Thi du skal glemme din Møje, du skal komme den i Hu som det Vand, der er løbet forbi.

Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.

17 Og din Levetid skal gaa frem klarere end Middagen, Mørket skal vorde som Morgenen.

Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.

18 Og du skal være tryg, thi der er Haab, og du skal spejde omkring dig og sove tryggelig.

Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.

19 Og du skal lægge dig, og ingen skal forfærde dig; og mange skulle bønfalde for dit Ansigt.

Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.

20 Men de ugudeliges Øjne skulle hentæres, og deres Tilflugt skal gaa tabt for dem, og deres Haab aandes ud med Livet.

Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”