Hebræerne 3
1 Derfor, hellige Brødre, delagtige i en himmelsk Kaldelse! ser hen til vor Bekendelses Udsending og Ypperstepræst, Jesus,
ਹੇ ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਸ੍ਯਾਹ੍ਵਾਨਸ੍ਯ ਸਹਭਾਗਿਨਃ ਪਵਿਤ੍ਰਭ੍ਰਾਤਰਃ, ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਧਰ੍ੰਮਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾਯਾ ਦੂਤੋ(ਅ)ਗ੍ਰਸਰਸ਼੍ਚ ਯੋ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਮ੍ ਆਲੋਚਧ੍ਵੰ|
2 der var tro imod den, som beskikkede ham, ligesom ogsaa Moses var det i hele hans Hus.
ਮੂਸਾ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵਪਰਿਵਾਰਮਧ੍ਯੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯ ਆਸੀਤ੍, ਤਦ੍ਵਤ੍ ਅਯਮਪਿ ਸ੍ਵਨਿਯੋਜਕਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯੋ ਭਵਤਿ|
3 Thi han er kendt værdig til større Herlighed end Moses, i samme Maal som den, der har indrettet et Hus, har større Ære end Huset selv.
ਪਰਿਵਾਰਾੱਚ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਪਯਿਤੁਰਧਿਕੰ ਗੌਰਵੰ ਭਵਤਿ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਮੂਸਸੋ(ਅ)ਯੰ ਬਹੁਤਰਗੌਰਵਸ੍ਯ ਯੋਗ੍ਯੋ ਭਵਤਿ|
4 Thi hvert Hus indrettes af nogen; men den, som har indrettet alt, er Gud.
ਏਕੈਕਸ੍ਯ ਨਿਵੇਸ਼ਨਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾਨਾਂ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤਾ ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਯਸ਼੍ਚ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਥਾਪਯਿਤਾ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰ ਏਵ|
5 Og Moses var vel tro i hele hans Hus, som en Tjener, til Vidnesbyrd om, hvad der skulde tales;
ਮੂਸਾਸ਼੍ਚ ਵਕ੍ਸ਼਼੍ਯਮਾਣਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ੀ ਭ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਇਵ ਤਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵਪਰਿਜਨਮਧ੍ਯੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯੋ(ਅ)ਭਵਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਤਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾਨਾਮਧ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ ਇਵ|
6 men Kristus er det som en Søn over hans Hus; og hans Hus ere vi, saafremt vi fastholde Haabets Frimodighed og Ros urokket indtil Enden.
ਵਯੰ ਤੁ ਯਦਿ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਯੋਤ੍ਸਾਹੰ ਸ਼੍ਲਾਘਨਞ੍ਚ ਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਯਾਵਦ੍ ਧਾਰਯਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾ ਭਵਾਮਃ|
7 Derfor, som den Helligaand siger: „I Dag, naar I høre hans Røst,
ਅਤੋ ਹੇਤੋਃ ਪਵਿਤ੍ਰੇਣਾਤ੍ਮਨਾ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਕਥਿਤੰ, ਤਦ੍ਵਤ੍, "ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ|
8 da forhærder ikke eders Hjerter, som det skete i Forbitrelsen, paa Fristelsens Dag i Ørkenen,
ਤਰ੍ਹਿ ਪੁਰਾ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਾਯਾ ਦਿਨੇ ਪ੍ਰਾਨ੍ਤਰਮਧ੍ਯਤਃ| ਮਦਾਜ੍ਞਾਨਿਗ੍ਰਹਸ੍ਥਾਨੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਤੰ ਯਥਾ| ਤਥਾ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵਃ|
9 hvor eders Fædre fristede mig ved at sætte mig paa Prøve, og de saa dog mine Gerninger i fyrretyve Aar.
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਪਿਤਰਸ੍ਤਤ੍ਰ ਮਤ੍ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਾਮ੍ ਅਕੁਰ੍ੱਵਤ| ਕੁਰ੍ੱਵਦ੍ਭਿ ਰ੍ਮੇ(ਅ)ਨੁਸਨ੍ਧਾਨੰ ਤੈਰਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯਨ੍ਤ ਮਤ੍ਕ੍ਰਿਯਾਃ| ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸ਼ਤ੍ਸਮਾ ਯਾਵਤ੍ ਕ੍ਰੁੱਧ੍ਵਾਹਨ੍ਤੁ ਤਦਨ੍ਵਯੇ|
10 Derfor harmedes jeg paa denne Slægt og sagde: De fare altid vild i Hjertet; men de kendte ikke mine Veje,
ਅਵਾਦਿਸ਼਼ਮ੍ ਇਮੇ ਲੋਕਾ ਭ੍ਰਾਨ੍ਤਾਨ੍ਤਃਕਰਣਾਃ ਸਦਾ| ਮਾਮਕੀਨਾਨਿ ਵਰ੍ਤ੍ਮਾਨਿ ਪਰਿਜਾਨਨ੍ਤਿ ਨੋ ਇਮੇ|
11 saa jeg svor i min Vrede: Sandelig, de skulle ikke gaa ind til min Hvile” —
ਇਤਿ ਹੇਤੋਰਹੰ ਕੋਪਾਤ੍ ਸ਼ਪਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਮੰ| ਪ੍ਰੇਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ|| "
12 saa ser til, Brødre! at der ikke nogen Sinde i nogen af eder skal findes et ondt, vantro Hjerte, saa at han falder fra den levende Gud.
ਹੇ ਭ੍ਰਾਤਰਃ ਸਾਵਧਾਨਾ ਭਵਤ, ਅਮਰੇਸ਼੍ਵਰਾਤ੍ ਨਿਵਰ੍ੱਤਕੋ ਯੋ(ਅ)ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਤਦ੍ਯੁਕ੍ਤੰ ਦੁਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਃਕਰਣੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਨ ਭਵਤੁ|
13 Men formaner hverandre hver Dag, saa længe det hedder „i Dag”, for at ikke nogen af eder skal forhærdes ved Syndens Bedrag.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਾਵਦ੍ ਅਦ੍ਯਨਾਮਾ ਸਮਯੋ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਤਾਵਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਨ੍ਮਧ੍ਯੇ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਪਾਪਸ੍ਯ ਵਞ੍ਚਨਯਾ ਯਤ੍ ਕਠੋਰੀਕ੍ਰੁʼਤੋ ਨ ਭਵੇਤ੍ ਤਦਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰਤਿਦਿਨੰ ਪਰਸ੍ਪਰਮ੍ ਉਪਦਿਸ਼ਤ|
14 Thi vi ere blevne delagtige i Kristus, saafremt vi fastholde vor første Fortrøstning urokket indtil Enden.
ਯਤੋ ਵਯੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯਾਂਸ਼ਿਨੋ ਜਾਤਾਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਥਮਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਯ ਦ੍ਰੁʼਢਤ੍ਵਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਯਾਵਦ੍ ਅਮੋਘੰ ਧਾਰਯਿਤਵ੍ਯੰ|
15 Naar der siges: „I Dag, naar I høre hans Røst, da forhærder ikke eders Hjerter som i Forbitrelsen”:
ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ, ਤਰ੍ਹ੍ਯਾਜ੍ਞਾਲਙ੍ਘਨਸ੍ਥਾਨੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਤੰ ਯਥਾ, ਤਥਾ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵ ਇਤਿ ਤੇਨ ਯਦੁਕ੍ਤੰ,
16 Hvem vare da vel de, som hørte og dog voldte Forbitrelse? Mon ikke alle, som gik ud af Ægypten ved Moses?
ਤਦਨੁਸਾਰਾਦ੍ ਯੇ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਸ੍ਯ ਕਥਾਂ ਨ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤਵਨ੍ਤਸ੍ਤੇ ਕੇ? ਕਿੰ ਮੂਸਸਾ ਮਿਸਰਦੇਸ਼ਾਦ੍ ਆਗਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਲੋਕਾ ਨਹਿ?
17 Men paa hvem harmedes han i fyrretyve Aar? Mon ikke paa dem, som syndede, hvis døde Kroppe faldt i Ørkenen?
ਕੇਭ੍ਯੋ ਵਾ ਸ ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸ਼ਦ੍ਵਰ੍ਸ਼਼ਾਣਿ ਯਾਵਦ੍ ਅਕ੍ਰੁਧ੍ਯਤ੍? ਪਾਪੰ ਕੁਰ੍ੱਵਤਾਂ ਯੇਸ਼਼ਾਂ ਕੁਣਪਾਃ ਪ੍ਰਾਨ੍ਤਰੇ (ਅ)ਪਤਨ੍ ਕਿੰ ਤੇਭ੍ਯੋ ਨਹਿ?
18 Og over for hvem tilsvor han, at de ikke skulde gaa ind til hans Hvile, uden dem, som vare blevne genstridige?
ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮੇਤਿ ਸ਼ਪਥਃ ਕੇਸ਼਼ਾਂ ਵਿਰੁੱਧੰ ਤੇਨਾਕਾਰਿ? ਕਿਮ੍ ਅਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਨਾਂ ਵਿਰੁੱਧੰ ਨਹਿ?
19 Og vi se, at de ikke kunde gaa ind paa Grund af Vantro.
ਅਤਸ੍ਤੇ ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਅਵਿਸ਼੍ਵਾਸਾਤ੍ ਨਾਸ਼ਕ੍ਨੁਵਨ੍ ਇਤਿ ਵਯੰ ਵੀਕ੍ਸ਼਼ਾਮਹੇ|
