Žalmy 73
1 Žalm Azafovi. Jistě žeť jest Bůh dobrý Izraelovi, těm, kteříž jsou čistého srdce.
Псалом Аса́фів.
2 Ale nohy mé téměř se byly ušinuly, o málo, že by byli sklouzli krokové moji,
А я, — мало не послизну́лися но́ги мої, мало не посковзну́лися сто́пи мої,
3 Když jsem horlil proti bláznivým, vida štěstí nešlechetných.
бо лихим я зави́дував, бачивши спо́кій безбожних, —
4 Nebo nebývají vázáni až k smrti, ale zůstává v cele síla jejich.
бо не мають стражда́ння до смерти своєї, і здорове їхнє тіло,
5 V práci lidské nejsou, a s lidmi trestáni nebývají.
на лю́дській роботі нема їх, і ра́зом із іншими лю́дьми не зазнаю́ть вони вда́рів.
6 Protož otočeni jsou pýchou jako halží, a ukrutností jako rouchem ozdobným přiodíni.
Тому́ то пиха їхню шию оздо́блює, зодяга́є їх ша́та наси́лля,
7 Vysedlo tukem oko jejich; majíce hojnost nad pomyšlení srdce,
вилазять їм очі від жи́ру, бажа́ння їхнього серця збули́ся,
8 Rozpustilí jsou, a mluví zlostně, o nátisku velmi pyšně mluví.
сміються й злосли́во говорять про у́тиск, говорять бундю́чно:
9 Stavějí proti nebi ústa svá, a jazyk jejich po zemi se vozí.
свої уста до неба підно́сять, — а їхній язик по землі походжа́є!
10 A protož na to přichází lid jeho, když se jim vody až do vrchu nalívá,
Тому́ то туди Його люди зверта́ються, і щедро беруть собі воду
11 Že říkají: Jakť má o tom věděti Bůh silný? Aneb zdaž jest to známé Nejvyššímu?
та й кажуть: „Хіба́ Бог те знає, і чи має Всеви́шній відо́мість,
12 Nebo aj, ti bezbožní jsouce, mají pokoj v světě, a dosahují zboží.
як он ті безбожні й безпечні на світі збільши́ли бага́тство своє?“
13 Nadarmo tedy v čistotě chovám srdce své, a v nevinnosti ruce své umývám.
Направду, нада́рмо очи́стив я серце своє, і в неви́нності вимив ру́ки свої,
14 Poněvadž každý den trestán bývám, a kázeň přichází na mne každého jitra.
і ввесь день я побитий, і щора́нку пока́раний.
15 Řeknu-li: Vypravovati budu věci takové, hle, rodina synů tvých dí, že jsem jim křiv.
Коли б я сказав: „Буду так говори́ть, як вони“, то спроневі́рився б я поколі́нню синів Твоїх.
16 Chtěl jsem to rozumem vystihnouti, ale vidělo mi se pracno.
І розду́мував я, щоб пізна́ти оте, — та трудне́ воно в о́чах моїх,
17 Až jsem všel do svatyní Boha silného, tu jsem srozuměl poslední věci jejich.
аж прийшов я в Божу святиню, — і кінець їхній побачив:
18 Jistě že jsi je na místech plzkých postavil, a uvržeš je v spustliny.
направду, — Ти їх на слизько́му поставив, на спусто́шення кинув Ти їх!
19 Aj, jakť přicházejí na spuštění jako v okamžení! Mizejí a hynou hrůzami,
Як вони в одній хвилі спусто́шені, згинули, пощеза́ли від стра́хів!
20 Jako snové tomu, kdož procítí; Pane, když je probudíš, obraz ten jejich za nic položíš.
Немов сном по обу́дженні, Господи, о́бразом їхнім пого́рдиш, мов сном по обу́дженні!
21 Když zhořklo srdce mé, a ledví má bodena byla,
Бо болить моє серце, і в нутрі́ моїм коле,
22 Nesmyslný jsem byl, aniž jsem co znal, jako hovádko byl jsem před tebou.
а я немов бидло й не знаю, — я перед Тобою худо́бою став!
23 A však vždycky jsem byl s tebou, nebo jsi mne ujal za mou pravici.
Та я за́вжди з Тобою, — Ти де́ржиш мене за правицю,
24 Podlé rady své veď mne, a potom v slávu přijmeš mne.
Ти Своєю порадою во́диш мене, і пото́му до слави Ти ві́зьмеш мене!
25 Kohož bych měl na nebi? A mimo tebe v žádném líbosti nemám na zemi.
Хто є мені на небеса́х, окрім Тебе? А я при Тобі на землі не бажаю нічо́го!
26 Ač tělo i srdce mé hyne, skála srdce mého, a díl můj Bůh jest na věky.
Гине тіло моє й моє серце, та Бог — скеля серця мого й моя доля навіки,
27 Nebo aj, ti, kteříž se vzdalují tebe, zahynou; vytínáš ty, kteříž cizoloží odcházením od tebe.
бо погинуть ось ті, хто боку́є від Тебе, пони́щиш Ти кожного, хто відсту́пить від Тебе!
28 Ale mně nejlépe jest přídržeti se Boha; pročež skládám v Panovníku Hospodinu doufání své, abych vypravoval všecky skutky jeho.
А я, — бли́зькість Бога для мене добро́, — на Владику, на Господа свою певність складаю, щоб звіща́ти про всі Твої чи́ни!
