Žalmy 144
1 Davidův. Požehnaný Hospodin skála má, kterýž učí ruce mé boji, a prsty mé bitvě.
Ko e Saame ʻa Tevita. Ke monūʻia pē ʻa Sihova ko hoku makatuʻu, ʻaia ʻoku ne ako ki hoku nima ketau, mo hoku louhiʻi nima ke tau:
2 Milosrdenství mé a hrad můj, útočiště mé, vysvoboditel můj, a štít můj, protož v něhoť já doufám; onť mi podmaňuje lidi.
Ko hoku leleiʻanga, mo ʻeku kolo: mo hoku fale māʻolunga, mo hoku fakamoʻui; ko hoku fakaū, pea ko ia ʻoku ou falala ki ai; ʻoku ne fakamoʻulaloaʻi hoku kakai kiate au.
3 Hospodine, co jest člověk, že se znáš k němu, a syn člověka, že ho sobě tak vážíš?
ʻE Sihova, ko e hā ʻae tangata, ʻoku ke tokanga ai kiate ia! Pe ko e foha ʻoe tangata, koeʻuhi ʻoku ke finangalo kiate ia!
4 Èlověk marnosti podobný jest, dnové jeho jako stín pomíjející.
ʻOku tatau ʻae tangata mo e meʻa vaʻinga: ko hono ngaahi ʻaho ʻoku hangē ko e ʻata ʻoku mole atu.
5 Hospodine, nakloň svých nebes a sstup, dotkni se hor, a kouřiti se budou.
Ofeʻi hifo, ʻE Sihova, ho ngaahi langi, pea ke hāʻele hifo: ala ki he ngaahi moʻunga, pea tenau kohu ai.
6 Sešli hromobití a rozptyl je, vypusť střely své a poraz je.
Lī atu ʻae ʻuhila, pea fakamovete ʻakinautolu: fanaʻi atu hoʻo ngaahi ngahau, mo fakaʻauha ʻakinautolu.
7 Vztáhni ruku svou s výsosti, vysvoboď mne, a vytrhni mne z vod mnohých, z ruky cizozemců.
Fekau mai ho nima mei ʻolunga; fakamoʻui au, mo fakahaofi au mei he ngaahi vai lahi, mei he nima ʻoe fānau ʻae muli;
8 Jejichž ústa mluví marnost, a pravice jejich jest pravice lživá.
ʻAkinautolu ʻoku lea ʻaki ʻe honau ngutu ʻae vaʻinga, pea ko honau nima toʻomataʻu ko e nima toʻomataʻu ʻoe loi.
9 Bože, píseň novou zpívati budu tobě na loutně, a na desíti strunách žalmy tobě prozpěvovati,
ʻE ʻOtua, te u hiva ʻaki ʻae hiva foʻou kiate koe: te u hiva fakamālō kiate koe ʻaki ʻae saliteli mo e meʻa faiva ʻoku filo ʻe hongofulu.
10 Dávajícímu vítězství králům, a vysvobozujícímu Davida, služebníka svého od meče vražedlného.
Ko ia ia ʻoku ne foaki ʻae fakamoʻui ki he ngaahi tuʻi: ʻoku ne fakamoʻui ʻa Tevita ko ʻene tamaioʻeiki mei he heletā ʻoe kovi.
11 Vysvoboď mne, a vytrhni mne z ruky cizozemců, jejichž ústa mluví marnost, a pravice jejich pravice lživá.
Fakamoʻui au, mo fakahaofi au mei he nima ʻoe fānau ʻae muli; ʻakinautolu ʻoku lea ʻaki ʻe honau ngutu ʻae vaʻinga, pea ko honau nima toʻomataʻu ko e nima toʻomataʻu ʻoe loi:
12 Aby synové naši byli jako štípkové zdárně rostoucí v mladosti své, a dcery naše jako úhelní kamenové, tesaní ku podobenství chrámu.
Koeʻuhi ke tatau homau ngaahi foha mo e ngaahi ʻakau naʻe tupu ʻi heʻenau talavou; ke tatau homau ngaahi ʻofefine mo e ngaahi maka ʻoe tuliki, kuo tā ʻo fakatatau mo e fale fakaʻeiʻeiki:
13 Špižírny naše plné ať vydávají všelijaké potravy; dobytek náš ať rodí na tisíce, a na deset tisíců v stájích našich.
Koeʻuhi ke pito ai homau ngaahi feleoko, ʻoku ʻomi mei ai ʻae meʻakai kehekehe kotoa pē: ke fānau ʻemau ngaahi fanga sipi ʻi he lauʻi afe mo e lauʻi mano ʻi homau ngaahi hala:
14 Volové naši ať jsou vytylí; ať není vpádu ani zajetí, ani naříkání na ulicích našich.
Ke mālohi ai ʻemau fanga pulu tangata ke ngāue; ke ʻoua naʻa ai ʻae ʻoho mai, pē ʻae hola kituaʻā; ke ʻoua naʻa ai ha lāunga ʻi homau ngaahi hala.
15 Blahoslavený lid, jemuž se tak děje, blahoslavený ten lid, jehož Hospodin Bohem jest.
ʻOku monūʻia ʻae kakai ko ia, ʻaia ʻoku pehē: ʻio, ʻoku monūʻia ʻae kakai ko ia, ʻoku ʻOtua ʻaki ʻa Sihova.
