Žalmy 132
1 Píseň stupňů. Pamětliv buď, Hospodine, na Davida i na všecka trápení jeho,
Пісня проча́н.
2 Jak se přísahou zavázal Hospodinu, a slib učinil Nejmocnějšímu Jákobovu, řka:
що клявсь Господе́ві, присяга́вся був Сильному Якова:
3 Jistě že nevejdu do stánku domu svého, a nevstoupím na postel ložce svého,
„Не ввійду́ я в наме́т свого дому, не зійду́ я на ложе постелі своєї,
4 Aniž dám očím svým usnouti, ani víčkám svým zdřímati,
не дам сну своїм о́чам, дріма́ння пові́кам своїм,
5 Dokudž nenajdu místa Hospodinu, k příbytkům Nejmocnějšímu Jákobovu.
аж поки не знайду́ я для Господа місця, місця перебува́ння для Сильного Якова“!
6 Aj, uslyšavše o ní, že byla v kraji Efratském, našli jsme ji na polích Jaharských.
Ось ми чули про Нього в Ефра́фі, на Яа́рських полях ми знайшли Його.
7 Vejdemeť již do příbytků jeho, a skláněti se budeme u podnoží noh jeho.
Увійдім же в мешка́ння Його, поклоні́мось підні́жкові ніг Його!
8 Povstaniž, Hospodine, a vejdi do odpočinutí svého, ty i truhla velikomocnosti tvé.
Встань же Господи, йди до Свого відпочи́нку, Ти й ковчег сили Твоєї!
9 Kněží tvoji ať se zobláčejí v spravedlnost, a svatí tvoji ať vesele prozpěvují.
Священики Твої хай зодя́гнуться в правду, і будуть співати Твої богобі́йні!
10 Pro Davida služebníka svého neodvracejž tváři pomazaného svého.
Ради Давида, Свого раба, не відве́ртай лиця́ від Свого́ помаза́нця.
11 Učinilť jest Hospodin pravdomluvnou přísahu Davidovi, aniž se od ní uchýlí, řka: Z plodu života tvého posadím na trůn tvůj.
Господь присягнув був Давидові правду, і не відступить від неї: „Від пло́ду утро́би твоєї Я посаджу́ на престолі твоїм!
12 Budou-li ostříhati synové tvoji smlouvy mé a svědectví mých, kterýmž je vyučovati budu, také i synové jejich až na věky seděti budou na stolici tvé.
Якщо бу́дуть сино́ве твої пильнува́ти Мого́ заповіта й свідо́цтва Мого, що його Я навча́тиму їх, то й сини їхні на вічні віки́ будуть сидіти на троні твоїм!“
13 Neboť jest vyvolil Hospodin Sion, oblíbil jej sobě za svůj příbytek, řka:
Бо вибрав Сіо́на Госпо́дь, уподо́бав його на осе́лю Собі:
14 Toť bude obydlí mé až na věky, tuť přebývati budu, nebo jsem sobě to oblíbil.
„То місце Мого відпочинку на вічні віки́, пробуватиму тут, бо його уподо́бав, —
15 Potravu jeho hojným požehnáním rozmnožím, chudé jeho chlebem nasytím,
пожи́ву його щедро благословлю́, і хлібом убогих його нагоду́ю!
16 A kněží jeho v spasení zobláčím, a svatí jeho vesele prozpěvovati budou.
Священиків його зодягну́ у спасі́ння, а його богобійні співатимуть радісно.
17 Tuť způsobím, aby zkvetl roh Davidův; připravím svíci pomazanému svému.
Я там ви́рощу рога Давидового, для Свого помаза́нця вготую світи́льника, —
18 Nepřátely jeho v hanbu zobláčím, nad ním pak kvésti bude koruna jeho.
ворогів його со́ромом позодяга́ю, а на ньому корона його буде ся́яти“!
