Príslovia 4
1 Poslouchejte, synové, učení otcova, a pozorujte, abyste poznali rozumnost.
Послухайте, діти, напу́чення батькового, і прислу́хайтеся, щоб навчитися розуму,
2 Nebo naučení dobré dávám vám, neopouštějtež zákona mého.
бо даю́ я вам добру науку: зако́на мого не кидайте,
3 Když jsem byl syn u otce svého mladičký, a jediný při matce své,
бо сином у ба́тька свого я був, пеще́ний й єдиний у неньки своєї.
4 On vyučoval mne a říkal mi: Ať se chopí výmluvností mých srdce tvé, ostříhej přikázaní mých, a živ budeš.
І навчав він мене, і мені говорив: Нехай де́ржиться серце твоє моїх слів, стережи́ мої заповіді та й живи!
5 Nabuď moudrosti, nabuď rozumnosti; nezapomínej, ani se uchyluj od řečí úst mých.
Здобудь мудрість, здобудь собі розум, не забудь, і не цурайся слів моїх уст, —
6 Neopouštějž jí, a bude tě ostříhati; miluj ji, a zachová tě.
не кидай її — й вона буде тебе стерегти́! кохай ти її — й вона буде тебе пильнувати!
7 Předně moudrosti, moudrosti nabývej, a za všecko jmění své zjednej rozumnost.
Початок премудрости — мудрість здобудь, а за ввесь свій маєток здобудь собі розуму!
8 Vyvyšuj ji, a zvýšíť tě; poctí tě, když ji přijmeš.
Тримай її ви́соко — і піді́йме тебе, ушанує тебе, як її ти приго́рнеш:
9 Přidá hlavě tvé příjemnosti, korunou krásnou obdaří tě.
вона дасть голові твоїй гарний вінок, пишну корону тобі подарує!
10 Slyš, synu můj, a přijmi řeči mé, a tak rozmnoží se léta života tvého.
Послухай, мій сину, й бери ти слова́ мої, і помно́жаться роки твойого життя, —
11 Cestě moudrosti učím tě, vedu tě stezkami přímými.
дороги премудрости вчу я тебе, стежка́ми прями́ми прова́джу тебе:
12 Když choditi budeš, nebude ssoužen krok tvůj, a poběhneš-li, neustrčíš se.
коли пі́деш, то крок твій не буде тісни́й, а коли побіжиш — не спіткне́шся!
13 Chopiž se učení, nepouštěj, ostříhej ho, nebo ono jest život tvůj.
Міцно тримайся напу́чування, не лишай, його стережи́, — воно бо життя твоє!
14 Na stezku bezbožných nevcházej, a nekráčej cestou zlostníků.
На сте́жку безбожних не йди, і не ходи на дорогу лихих, —
15 Opusť ji, nechoď po ní, uchyl se od ní, a pomiň jí.
покинь ти її, не йди нею, усунься від неї й мини, —
16 Neboť nespí, leč zlost provedou; anobrž zahánín bývá sen jejich, dokudž ku pádu nepřivodí,
бо вони не заснуть, якщо злого не вчинять, віді́йметься сон їм, як не зроблять кому, щоб спіткну́вся!
17 Proto že jedí chléb bezbožnosti, a víno loupeží pijí.
Бо вони хліб безбожжя їдять, і вино грабежу́ попива́ють.
18 Ale stezka spravedlivých jako světlo jasné, kteréž rozmáhá se, a svítí až do pravého dne.
А путь праведних — ніби те світло ясне́, що світить все більше та більш аж до по́вного дня!
19 Cesta pak bezbožných jako mrákota; nevědí, na čem se ustrčiti mohou.
Дорога ж безбожних — як те́мність: не знають, об що́ спотикну́ться.
20 Synu můj, slov mých pozoruj, k řečem mým nakloň ucha svého.
Мій сину, прислу́хуйся до моїх слів, до рече́й моїх ухо своє нахили́!
21 Nechať neodcházejí od očí tvých, ostříhej jich u prostřed srdce svého.
Нехай не віді́йдуть вони від оче́й твоїх, бережи їх в сере́дині серця свого!
22 Nebo životem jsou těm, kteříž je nalézají, i všemu tělu jejich lékařstvím.
Бо життя вони тим, хто їх зна́йде, а для тіла усього його лікува́ння.
23 Přede vším, čehož se stříci sluší, ostříhej srdce svého, nebo z něho pochází život.
Над усе, що лише стереже́ться, серце своє стережи́, бо з нього похо́дить життя.
24 Odlož od sebe převrácenost úst, a zlost rtů vzdal od sebe.
Відкинь ти від себе лука́вство уст, віддали ти від себе круті́йство губ.
25 Oči tvé ať k dobrým věcem patří, a víčka tvá ať přímě hledí před tebou.
Нехай дивляться очі твої упере́д, а пові́ки твої нехай перед тобою просту́ють.
26 Zvaž stezku noh svých, a všecky cesty tvé ať jsou spraveny.
Стежку ніг своїх ви́рівняй, і стануть міцні всі дороги твої:
27 Neuchyluj se na pravo ani na levo, odvrať nohu svou od zlého.
не вступайся ні вправо, ні вліво, — усунь свою но́гу від зла!
