Plaè 5
1 Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Obrať nás, ó Hospodine, k sobě, a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
