Plaè 3

1 Já jsem muž okoušející trápení od metly rozhněvání Božího.

من کسی هستم که از خشم و غضب خدا مصیبتها دیده‌ام.

2 Zahnal mne, a uvedl do tmy a ne k světlu.

خدا مرا به اعماق تاریکی کشانده است.

3 Toliko proti mně se postavuje, a obrací ruku svou přes celý den.

او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.

4 Uvedl sešlost na tělo mé a kůži mou, a polámal kosti mé.

او گوشت و پوست بدنم را فرسوده و استخوانهایم را شکسته است.

5 Zastavěl mne a obklíčil přeodpornou hořkostí.

جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است.

6 Postavil mne v tmavých místech jako ty, kteříž již dávno zemřeli.

مرا مانند کسی که سالهاست مرده، در تاریکی نشانده است.

7 Ohradil mne, abych nevyšel; obtížil ocelivý řetěz můj.

با زنجیرهای سنگین مرا بسته و دورم را حصار کشیده است تا نتوانم فرار کنم.

8 A jakžkoli volám a křičím, zacpává uši před mou modlitbou.

فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد.

9 Ohradil cesty mé tesaným kamenem, a stezky mé zmátl.

با دیوارهای سنگی راه مرا بسته است و طریق مرا پر پیچ و خم نموده است.

10 Jest nedvěd číhající na mne, lev v skrejších.

او همچون خرسی در کمین من نشست و مانند شیر بر من هجوم آورد؛

11 Cesty mé stočil, anobrž roztrhal mne, a na to mne přivedl, abych byl pustý.

مرا از راهم بیرون کشیده، پاره‌پاره‌ام کرد و تنها و بی‌کس رهایم ساخت.

12 Natáhl lučiště své, a vystavil mne za cíl střelám.

او کمانش را کشید و مرا هدف قرار داد،

13 Postřelil ledví má střelami toulu svého.

و تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

14 Jsem v posměchu se vším lidem svým, a písničkou jejich přes celý den.

مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌کنند.

15 Sytí mne hořkostmi, opojuje mne pelynkem.

او زندگی را به کامم تلخ کرده است.

16 Nadto potřel o kameníčko zuby mé, vrazil mne do popela.

صورتم را به خاک مالیده است و دهانم را از سنگریزه پر کرده و دندانهایم را شکسته است.

17 Tak jsi vzdálil, ó Bože, duši mou od pokoje, až zapomínám na pohodlí,

آسایش و سعادت از من رخت بربسته است.

18 A říkám: Zahynulatě síla má i naděje má, kterouž jsem měl v Hospodinu.

رمق و امیدی برایم نمانده، زیرا خداوند مرا ترک گفته است.

19 A však duše má rozvažujíc trápení svá a pláč svůj, pelynek a žluč,

وقتی مصیبت و سرگردانی خود را به یاد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد.

20 Rozvažujíc to ustavičně, ponižuje se ve mně.

بله، آنها را دائم به یاد می‌آورم و وجودم پریشان می‌شود.

21 A přivodě sobě to ku paměti, (naději mám),

اما نور امیدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به یاد می‌آورم که

22 Že veliké jest milosrdenství Hospodinovo, když jsme do konce nevyhynuli. Nepřestávajíť zajisté slitování jeho,

محبت خداوند بی‌انتهاست و رحمت او بی‌زوال.

23 Ale nová jsou každého jitra; převeliká jest pravda tvá.

وفاداری خدا عظیم است و رحمت او هر بامداد از نو آغاز می‌شود.

24 Díl můj jest Hospodin, říká duše má; protož naději mám v něm.

به خود می‌گویم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او امید خواهم بست.»

25 Dobrý jest Hospodin těm, jenž očekávají na něj, duši té, kteráž ho hledá.

خداوند برای کسانی که به او توکل دارند و او را می‌طلبند نیکوست.

26 Dobré jest trpělivě očekávajícímu na spasení Hospodinovo.

پس خوبست که چشم امیدمان به او باشد و با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

27 Dobré jest muži tomu, kterýž by nosil jho od dětinství svého,

خوب است انسان در جوانی بیاموزد که سختیها را تحمل کند.

28 Kterýž by pak byl opuštěn, trpělivě se má v tom, což na něj vloženo,

هنگامی که او دچار مصیبت می‌گردد بهتر آنست که در سکوت و تنهایی بنشیند

29 Dávaje do prachu ústa svá, až by se ukázala naděje,

و در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورد، زیرا ممکن است امیدی باشد.

30 Nastavuje líce tomu, kdož jej bije, a sytě se potupou.

وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌کنند خوب است آنها را تحمل کند،

31 Neboť nezamítá Pán na věčnost;

زیرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد کرد.

32 Nýbrž ačkoli zarmucuje, však slitovává se podlé množství milosrdenství svého.

هر چند خدا کسی را اندوهگین کند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زیرا محبت او عظیم است.

33 Netrápíť zajisté z srdce svého, aniž zarmucuje synů lidských.

او از آزردن و غمگین ساختن انسان خشنود نمی‌گردد.

34 Aby kdo potíral nohama svýma všecky vězně v zemi,

هنگامی که ستمدیدگان جهان زیر پا له می‌شوند،

35 Aby nespravedlivě soudil muže před oblíčejem Nejvyššího,

و زمانی که حق انسانی که خدای متعال آن را به وی داده است، پایمال می‌گردد،

36 Aby převracel člověka v při jeho, Pán nelibuje.

و هنگامی که مظلومی در دادگاه محکوم می‌شود، آیا خداوند اینها را نمی‌بیند؟

37 Kdo jest, ješto když řekl, stalo se něco, a Pán nepřikázal?

کیست که بتواند بدون اجازهٔ خداوند چیزی بگوید و واقع شود؟

38 Z úst Nejvyššího zdali nepochází zlé i dobré?

آیا هم مصیبت و هم برکت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟

39 Proč by tedy sobě stýskal člověk živý, muž nad kázní za hříchy své?

پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبیه می‌شویم، گله و شکایت می‌کنیم؟

40 Zpytujme raději a ohledujme cest našich, a navraťme se až k Hospodinu.

به جای گله و شکایت بیایید کردار خود را بسنجیم و بیازماییم و به سوی خداوند بازگردیم.

41 Pozdvihujme srdcí i rukou svých k Bohu silnému v nebe.

بیایید قلبهای خود را برای خدایی که در آسمان است بگشاییم و دستهای خود را به سوی او برافرازیم و بگوییم:

42 Myť jsme se zpronevěřili, a zpurní jsme byli, protož ty neodpouštíš.

«ما گناه کرده‌ایم و سرکش شده‌ایم، و تو ما را نیامرزیده‌ای.

43 Obestřels se hněvem a stiháš nás, morduješ a nešanuješ.

«به هنگام خشم خود ما را تعقیب نموده و هلاک کرده‌ای و رحم ننموده‌ای.

44 Obestřels se oblakem, aby nemohla proniknouti k tobě modlitba.

خود را با ابر پوشانیده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

45 Za smeti a povrhel položil jsi nás u prostřed národů těchto.

ما را مثل خاکروبه و زباله به میان قومها انداخته‌ای.

46 Rozdírají na nás ústa svá všickni nepřátelé naši.

تمام دشمنانمان به ما توهین می‌کنند.

47 Strach a jáma potkala nás, zpuštění a setření.

خرابی و نابودی دامنگیر ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌کنیم.»

48 Potokové vod tekou z očí mých pro potření dcery lidu mého.

به سبب نابودی قومم، روز و شب سیل اشک از چشمانم جاریست. آنقدر خواهم گریست

49 Oči mé slzí bez přestání, proto že není žádného odtušení,

50 Ažby popatřil a shlédl Hospodin s nebe.

تا خداوند از آسمان نظر کند و پاسخ دهد!

51 Oči mé rmoutí duši mou pro všecky dcery města mého.

هنگامی که می‌بینم چه بر سر مردم اورشلیم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود.

52 Loviliť jsou mne ustavičně, jako ptáče, nepřátelé moji bez příčiny.

کسانی که هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند.

53 Uvrhli do jámy život můj, a přimetali mne kamením.

آنها مرا در چاه افکندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند.

54 Rozvodnily se vody nad hlavou mou, řekl jsem: Jižtě po mně.

آب از سرم گذشت و فکر کردم مرگم حتمی است.

55 Vzývám jméno tvé, ó Hospodine, z jámy nejhlubší.

اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم

56 Hlas můj vyslýchával jsi; nezacpávejž ucha svého před vzdycháním mým a voláním mým.

صدایم را شنیدی و به ناله‌هایم توجه کردی.

57 V ten den, v němž jsem tě vzýval, přicházeje, říkávals: Neboj se.

آری، هنگامی که تو را خواندم به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!»

58 Pane, zasazuje se o při duše mé, vysvobozoval jsi život můj.

ای خداوند، تو به دادم رسیدی و جانم را از مرگ رهایی بخشیدی.

59 Vidíš, ó Hospodine, převrácenost, kteráž se mně děje, dopomoziž mi k spravedlnosti.

ای خداوند، تو ظلمی را که به من کرده‌اند دیده‌ای، پس داوری کن و داد مرا بستان.

60 Vidíš všecko vymstívání se jejich, všecky úklady jejich proti mně.

دیده‌ای که چگونه ایشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چیده‌اند.

61 Slýcháš utrhání jejich, ó Hospodine, i všecky obmysly jejich proti mně,

ای خداوند، تو شنیده‌ای که چگونه به من اهانت کرده و علیه من نقشه کشیده‌اند.

62 Řeči povstávajících proti mně, a přemyšlování jejich proti mně přes celý den.

تو از تمام آنچه که مخالفانم هر روز درباره من می‌گویند و نقشه‌هایی که می‌کشند باخبری.

63 Pohleď, jak při sedání jejich i povstání jejich jsem písničkou jejich.

ببین چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌کنند.

64 Dej jim odplatu, Hospodine, podlé díla rukou jejich.

ای خداوند، ایشان را به سزای اعمالشان برسان.

65 Dej jim zatvrdilé srdce a prokletí své na ně.

ایشان را لعنت کن تا غم و تاریکی وجودشان را فرا گیرد.

66 Stihej v prchlivosti, a vyhlaď je, ať nejsou pod nebem tvým.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین محو و نابود گردان.