Jób 9
1 Odpověděv pak Job, řekl:
Job antwoordde, en sprak:
2 I ovšem vím, žeť tak jest; nebo jak by mohl člověk spravedliv býti před Bohem silným?
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 A chtěl-li by se hádati s ním, nemohl by jemu odpovědíti ani na jedno z tisíce slov.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Moudrého jest srdce a silný v moci. Kdo zatvrdiv se proti němu, pokoje užil?
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 On přenáší hory, než kdo shlédne, a podvrací je v prchlivosti své.
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 On pohybuje zemí z místa jejího, tak že se třesou sloupové její.
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 On když zapovídá slunci, nevychází, a hvězdy zapečeťuje.
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 On roztahuje nebe sám, a šlapá po vlnách mořských.
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 On učinil Arktura, Oriona, Kuřátka a hvězdy skryté na poledne.
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 On činí věci veliké, a to nevystižitelné a divné, jimž není počtu.
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 Ano jde-li mimo mne, tedy nevidím; ovšem když pomíjí, neznamenám ho.
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 Tolikéž jestliže co uchvátí, kdo mu to rozkáže navrátiti? Kdo dí jemu: Co činíš?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Nezdržel-li by Bůh hněvu svého, klesli by před ním spolu spuntovaní, jakkoli mocní.
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 Jakž bych já tedy jemu odpovídati, a jaká slova svá proti němu vyhledati mohl?
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 Kterémuž, bych i spravedliv byl, nebudu odpovídati, ale před soudcím svým pokořiti se budu.
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Ač bych pak i volal, a on mi se ozval, neuvěřím, aby vyslyšel hlas můj,
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 Poněvadž vichřicí setřel mne, rozmnožil rány mé bez příčiny.
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 Aniž mi dá oddechnouti, ale sytí mne hořkostmi.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Obrátil-li bych se k moci, aj, onť jest nejsilnější; pakli k soudu, kdo mi rok složí?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Jestliže se za spravedlivého stavěti budu, ústa má potupí mne; pakli za upřímého, převráceného mne býti ukáží.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Jsem-li upřímý, nebudu věděti toho; nenáviděti budu života svého.
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 Jediná jest věc, pročež jsem to mluvil, že upřímého jako bezbožného on zahlazuje.
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 Jestliže bičem náhle usmrcuje, zkušování nevinných se posmívá;
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 Země dána bývá v ruku bezbožného, tvář soudců jejich zakrývá: jestliže ne on, kdož jiný jest?
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 Dnové pak moji rychlejší byli nežli posel; utekli, aniž viděli dobrých věcí.
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 Pominuli jako prudké lodí, jako orlice letící na pastvu.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 Dím-li: Zapomenu se na své naříkání, zanechám horlení svého, a posilím se:
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 Lekám se všech bolestí svých, vida, že mne jich nezprostíš.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 Jestli jsem bezbožný, pročež bych nadarmo pracoval?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Ano bych se i umyl vodou sněžnou, a očistil mýdlem ruce své,
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 Tedy v jámě pohřížíš mne, tak že se ode mne zprzní i to roucho mé.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 Nebo Bůh není člověkem jako já, jemuž bych odpovídati mohl, a abychom vešli spolu v soud.
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 Aniž máme prostředníka mezi sebou, kterýž by rozhodl nás oba.
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Kdyby odjal ode mne prut svůj, a strach jeho aby mne nekormoutil,
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 Tehdáž bych mluvil, a nebál bych se, poněvadž není toho tak při mně.
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
