Jób 4
1 Jemuž odpovídaje Elifaz Temanský, řekl:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 Počneme-li mluviti s tebou, neponeseš-liž toho těžce? Ale kdož by se zdržeti mohl, aby neměl mluviti?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Aj, učívals mnohé, a rukou opuštěných jsi posiloval.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Padajícího pozdvihovals řečmi svými, a kolena zemdlená jsi zmocňoval.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 Nyní pak, jakž toto přišlo na tebe, těžce to neseš, a jakž tě dotklo, předěšen jsi.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Nebylo-liž náboženství tvé nadějí tvou, a upřímost cest tvých očekáváním tvým?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Rozpomeň se, prosím, kdo jest kdy nevinný zahynul? Aneb kde upřímí vyhlazeni jsou?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Jakož jsem já vídal ty, kteříž orali nepravost, a rozsívali převrácenost, že ji i žali.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Od dchnutí Božího hynou, a duchem prchlivosti jeho v nic obracíni bývají.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Řvání lva a hlas lvice a zubové mladých lvíčat setříni bývají.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Hyne lev, že nemá loupeže, a lvíčata mladá rozptýlena bývají.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 Nebo i tajně doneslo se mne slovo, a pochopilo ucho mé něco maličko toho.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 V přemyšlováních z vidění nočních, když připadá tvrdý sen na lidi,
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 Strach připadl na mne a lekání, kteréž předěsilo všecky kosti mé.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 Duch zajisté před tváří mou šel, tak že vlasové vstávali na těle mém.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Zastavil se, ale neznal jsem tváři jeho; tvárnost jen byla před očima mýma. Mezi tím mlče, slyšel jsem hlas:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 Zdaliž může člověk spravedlivějším býti než Bůh, aneb muž čistším nad toho, kterýž ho učinil?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Ano mezi služebníky jeho není dokonalosti, a při andělích svých zanechal nedostatku.
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 Èím více při těch, kteříž bydlejí v domích hliněných, jejichž základ jest na prachu, a setříni bývají snáze než mol.
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Od jitra až do večera stíráni bývají, a kdož toho nerozvažují, na věky zahynou.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Zdaliž nepomíjí sláva jejich s nimi? Umírají, ale ne v moudrosti.
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
