Jób 37
1 Takéť se i nad tím děsí srdce mé, až se pohybuje z místa svého.
Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
2 Poslouchejte pilně hřmotného hlasu jeho, a zvuku z úst jeho pocházejícího.
Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
3 Pode všecka nebesa jej rozprostírá, a světlo své k krajům země.
Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
4 Za nímž zvučí hlukem, a hřímá hlasem důstojnosti své, aniž mešká s jinými věcmi, když se slýchá hlas jeho.
Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
5 Bůh silný hřímá hlasem svým předivně, činí veliké věci, a však nemůžeme rozuměti, jak.
Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
6 Sněhu zajisté říká: Buď na zemi, tolikéž pršce dešťové, ano i přívalu násilnému.
Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
7 Zavírá ruku všelikého člověka, aby žádný z lidí nemohl konati díla svého.
Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
8 Tehdáž i zvěř vchází do skrýše, a v peleších svých obývá.
Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
9 Z skrýše vychází vichřice, a od půlnoční strany zima.
Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
10 Dchnutím Bůh silný dává mráz, až se široké vody zavírají.
Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
11 Také i při svlažování země pohybuje oblakem, a rozhání mračno světlem svým.
Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
12 A tentýž sem i tam obrací se moudrostí jeho, aby činil, což by mu koli přikázal na tváři okršlku zemského.
Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
13 Buď k trestání, neb pro zemi svou, buď k prokazování dobrotivosti, spraví to, že se postaví.
Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
14 Pozorujž toho, Jobe, zastav se a podívej se divům Boha silného.
Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
15 Víš-li, kdy Bůh ukládá co o těch věcech, aneb kdy chce osvěcovati světlem oblaky své?
Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
16 Znáš-li, jak se vznášejí oblakové, a jiné divy dokonalého v uměních?
Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
17 A že tě roucho tvé zahřívati bude, když Bůh zemi pokojnou činí větry poledními?
Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
18 Roztahoval-li jsi s ním nebesa trvánlivá, k zrcadlu slitému podobná?
Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
19 Poukaž nám, co bychom řekli jemu; nebo nemůžeme ani řeči zpořádati pro temnost.
Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
20 Zdaž jemu kdo oznámí, co bych já mluvil? Pakli by kdo za mne mluvil, jistě že by byl sehlcen.
Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
21 Ano nyní nemohou patřiti lidé na světlo, když jest jasné na oblacích, když je vítr prochází a vyčišťuje,
Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
22 Od půlnoční strany s jasnem jako zlato přicházeje, ale v Bohu hroznější jest sláva.
En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
23 Všemohoucí, jehož vystihnouti nemůžeme, ač jest veliký v moci, však soudem a přísnou spravedlností netrápí.
Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
24 Protož bojí se ho lidé; neohlédá se na žádného z těch, kdož jsou moudrého srdce.
Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
