Jób 29

1 Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.