Jób 29

1 Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

Job vervolgde zijn rede, en sprak

2 Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

3 Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

4 Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

5 Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

6 Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

7 Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

8 Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

9 Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

10 Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

11 Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

12 Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

13 Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

14 V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

15 Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

16 Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

17 A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

18 A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

19 Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

20 Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

21 Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

22 Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

23 Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

24 Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

25 Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.

Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.