Jób 20
1 Odpovídaje pak Zofar Naamatský, řekl:
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 Z příčiny té myšlení má k odpovídání tobě nutí mne, a to abych rychle učinil,
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Že kárání k zahanbení svému slyším, pročež duch můj osvícený nutí mne, aťbych odpovídal.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Zdaž nevíš o tom, že od věků, a jakž postavil Bůh člověka na zemi,
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 Plésání bezbožných krátké jest, a veselí pokrytce jen na chvílku?
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 Byť pak vstoupila až k nebi pýcha jeho, a hlava jeho oblaku by se dotkla,
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 Však jako lejno jeho na věky zahyne. Ti, kteříž jej vídali, řeknou: Kam se poděl?
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Jako sen pomine, aniž ho naleznou; nebo uteče jako vidění noční.
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 Oko, kteréž ho vídalo, již ho nikdy neuzří, aniž více patřiti bude na něj místo jeho.
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 Synové jeho budou přízně u nuzných hledati, a ruce jeho musejí zase vraceti loupež svou.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 Kosti jeho naplněny jsou hříchy mladosti jeho, a s ním v prachu lehnou.
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 A ačkoli zlost sladne v ústech jeho, a chová ji pod jazykem svým;
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 Kochá se v ní, a nepouští jí, ale zdržuje ji u prostřed dásní svých:
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 Však pokrm ten ve střevách jeho promění se; bude jako žluč hadů nejlítějších u vnitřnostech jeho.
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 Zboží nahltané vyvrátí, z břicha jeho Bůh silný je vyžene.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Jed hadů lítých ssáti bude, zabije ho jazyk ještěrčí.
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Neuzří pramenů potoků a řek medu a másla.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 Navrátí úsilé cizí, a nezažive ho, vedlé nátisku svého rozličného; nebude na ně vesel.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 Nebo utiskal a opouštěl nuzné, dům zloupil a nestavěl ho.
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 Pročež nesezná nic pokojného v životě svém, aniž které nejrozkošnější své věci bude moci zachovati.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 Nic mu nepozůstane z pokrmu jeho, tak že nebude míti, čím by se troštoval.
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 Byť pak i dovršena byla hojnost jeho, ssoužení míti bude; každá ruka trapiče oboří se na něj.
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 By měl čím naplniti břicho své, dopustí na něj Bůh prchlivost hněvu svého, kterouž na něj dštíti bude i na pokrm jeho.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Když utíkati bude před zbrojí železnou, prostřelí ho lučiště ocelivé.
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 Střela vyňata bude z toulu a vystřelena, nadto meč pronikne žluč jeho; a když odcházeti bude, přikvačí jej hrůzy.
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 Všeliká neštěstí jsou polečena v skrýších jeho, zžíře jej oheň nerozdmýchaný, zle se povede i pozůstalému v stanu jeho.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 Odkryjí nebesa nepravost jeho, a země povstane proti němu.
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 Rozptýlena bude úroda domu jeho, rozplyne se v den hněvu jeho.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Tenť jest podíl člověka bezbožného od Boha, to, pravím, dědictví vyrčené jemu od Boha silného.
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
