Jób 19
1 Tedy odpověděv Job, řekl:
Job antwoordde, en sprak:
2 Dokudž trápiti budete duši mou, a dotírati na mne řečmi svými?
Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
3 Již na desetkrát zhaněli jste mne, aniž se stydíte, že se zatvrzujete proti mně.
Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
4 Ale nechť jest tak, že jsem zbloudil, při mně zůstane blud můj.
Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
5 Jestliže se pak vždy proti mně siliti chcete, a obviňujíc mne, za pomoc sobě bráti proti mně potupu mou:
Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
6 Tedy vězte, že Bůh podvrátil mne, a sítí svou otáhl mne.
Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
7 Nebo aj, volám-li pro nátisk, nemám vyslyšení; křičím-li, není rozsouzení.
Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
8 Cestu mou zapletl tak, abych nikoli projíti nemohl, a stezky mé temnostmi zastřel.
Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
9 Slávu mou se mne strhl, a sňal korunu s hlavy mé.
Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
10 Zpodvracel mne všudy vůkol, abych zahynul, a vyvrátil jako strom naději mou.
Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
11 Nadto zažžel proti mně prchlivost svou, a přičtl mne mezi nepřátely své.
Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
12 Pročež přitáhše houfové jeho, učinili sobě ke mně cestu, a vojensky se položili okolo stanu mého.
Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
13 Bratří mé ode mne vzdálil, a známí moji všelijak se mne cizí.
Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
14 Opustili mne příbuzní moji, a známí moji zapomenuli se na mne.
Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
15 Podruhové domu mého a děvky mé za cizího mne mají, cizozemec jsem před očima jejich.
Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
16 Na služebníka svého volám, ale neozývá se, i když ho ústy svými pěkně prosím.
Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
17 Dýchání mého štítí se manželka má, ačkoli pokorně jí prosím, pro dítky života mého.
Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
18 Nadto i ti nejšpatnější pohrdají mnou; i když povstanu, utrhají mi.
Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
19 V ošklivost mne sobě vzali všickni rádcové moji, a ti, kteréž miluji, obrátili se proti mně.
Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
20 K kůži mé jako k masu mému přilnuly kosti mé, kůže při zubích mých toliko v cele zůstala.
Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
21 Slitujte se nade mnou, slitujte se nade mnou, vy přátelé moji; nebo ruka Boží se mne dotkla.
Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
22 Proč mi se protivíte tak jako Bůh silný, a masem mým nemůžte se nasytiti?
Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
23 Ó kdyby nyní sepsány byly řeči mé, ó kdyby v knihu vepsány byly,
O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
24 Anobrž rafijí železnou a olovem na věčnost na skále aby vyryty byly.
Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
25 Ačkoli já vím, že vykupitel můj živ jest, a že v den nejposlednější nad prachem se postaví.
Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
26 A ač by kůži mou i tělo červi zvrtali, však vždy v těle svém uzřím Boha.
Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
27 Kteréhož já uzřím sobě, a oči mé spatří jej, a ne jiný, jakkoli zhynula ledví má u vnitřnosti mé.
Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
28 Ješto byste říci měli: I pročež ho trápíme? poněvadž základ dobré pře při mně se nalézá.
En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
29 Bojte se meče, nebo pomsta za nepravosti jest meč, a vězte, žeť bude soud.
Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
