Jób 16

1 A odpovídaje Job, řekl:

Job antwoordde, en sprak:

2 Slyšel jsem již podobných věcí mnoho; všickni vy nepříjemní jste těšitelé.

Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!

3 Bude-liž kdy konec slovům povětrným? Aneb co tě popouzí, že tak mluvíš?

Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?

4 Zdaliž bych já tak mluviti mohl, jako vy, kdybyste byli na místě mém? Shromažďoval-li bych proti vám slova, aneb potřásal na vás hlavou svou?

Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;

5 Nýbrž posiloval bych vás ústy svými, a otvírání rtů mých krotilo by bolest.

U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.

6 Buď že mluvím, neumenšuje se bolesti mé, buď že tak nechám, neodchází ode mne.

Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?

7 Ale ustavičně zemdlívá mne; nebo jsi mne, ó Bože, zbavil všeho shromáždění mého.

De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;

8 A vrásky jsi mi zdělal; což mám za svědka, ano patrná na mně hubenost má na tváři mé to osvědčuje.

Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;

9 Prchlivost jeho zachvátila mne, a vzal mne v nenávist, škřipě na mne zuby svými; jako nepřítel můj zaostřil oči své na mne.

Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,

10 Rozedřeli na mne ústa svá, potupně mne poličkujíce, proti mně se shromáždivše.

Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!

11 Vydal mne Bůh silný nešlechetníku, a v ruce bezbožných uvedl mne.

Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;

12 Pokoje jsem užíval, však potřel mne, a uchopiv mne za šíji mou, roztříštil mne, a vystavil mne sobě za cíl.

Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,

13 Obklíčili mne střelci jeho, rozťal ledví má beze vší lítosti, a vylil na zem žluč mou.

Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.

14 Ranil mne ranou na ránu, outok učinil na mne jako silný.

Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;

15 Žíni jsem ušil na zjízvenou kůži svou, a zohavil jsem v prachu sílu svou.

Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;

16 Tvář má oduřavěla od pláče, a na víčkách mých stín smrti jest.

Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.

17 Ne pro nějaké bezpraví v rukou mých; nebo i modlitba má čistá jest.

Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:

18 Ó země, nepřikrývej krve mé, a nechť nemá místa volání mé.

Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!

19 Aj, nyní jestiť i v nebesích svědek můj, svědek můj, pravím, jest na výsostech.

Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!

20 Ó mudráci moji, přátelé moji, k Bohuť slzí oko mé.

Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.

21 Ó by lze bylo muži v hádku s ním se vydati, jako synu člověka s přítelem svým.

O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!

22 Nebo léta mně odečtená přicházejí, a cestou, kterouž se zase nenavrátím, již se beru.

Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.