Žalmy 49
1 Přednímu kantoru z synů Chóre, žalm. Slyšte to všickni národové, pozorujte všickni obyvatelé zemští.
Al la ĥorestro. De la Koraĥidoj. Psalmo. Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,
2 Tak z lidu obecného, jako z povýšených, tak bohatý, jako chudý.
Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.
3 Ústa má mluviti budou moudrost, a přemyšlování srdce mého rozumnost.
Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.
4 Nakloním k přísloví ucha svého, a při harfě vykládati budu přípovídku svou.
Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.
5 I proč se báti mám ve dnech zlých, aby nepravost těch, kteříž mi na paty šlapají, mne obklíčiti měla?
Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,
6 Kteříž doufají v svá zboží, a množstvím bohatství svého se chlubí.
Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?
7 Žádný bratra svého nijakž vykoupiti nemůže, ani Bohu za něj dáti mzdy vyplacení,
Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li
8 (Neboť by velmi drahé musilo býti vyplacení duše jejich, protož nedovedeť toho na věky),
(Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),
9 Aby živ byl věčně, a neviděl porušení.
Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.
10 Nebo se vídá, že i moudří umírají, blázen a hovadný člověk zaroveň hynou, zboží svého i cizím zanechávajíce.
Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.
11 Myšlení jejich jest, že domové jejich věční jsou, a příbytkové jejich od národu do pronárodu; pročež je po krajinách nazývají jmény svými.
Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.
12 Ale člověk v slávě netrvá, jsa podobný hovadům, kteráž hynou.
Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.
13 Taková snažnost jejich jest bláznovstvím při nich, však potomci jejich ústy svými to schvalují. (Sélah)
Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. (Sela)
14 Jako hovada v pekle skladeni budou, smrt je žráti bude, ale upřímí panovati budou nad nimi v jitře; způsob pak oněchno aby zvetšel, z příbytku svého octnou se v hrobě. (Sheol h7585)
Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon. (Sheol h7585)
Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, Ĉar Li prenos min. (Sela) (Sheol h7585)
16 Neboj se, když by někdo zbohatl, a když by se rozmnožila sláva domu jeho.
Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.
17 Při smrti zajisté ničeho nevezme, aniž sstoupí za ním sláva jeho.
Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.
18 Ačťkoli duši své, pokudž jest živ, lahodí; k tomu chválí jej i jiní, když sobě čistě povoluje:
Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,
19 A však musí se odebrati za věkem otců svých, a na věky světla neuzří.
Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.
20 Summou: Člověk jsa ve cti, neusrozumí-li sobě, bývá učiněn podobný hovadům, kteráž hynou.
Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.
