Žalmy 104

1 Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

2 Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.

تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

3 Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.

و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

4 Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.

بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

5 Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.

ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

6 Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.

دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

7 K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,

اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

8 (Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.

به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

9 Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.

برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

10 Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,

در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

11 A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.

تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

12 Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.

پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

13 Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.

از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

14 Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,

تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

15 A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.

تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

16 Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.

درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

17 Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.

مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

18 Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.

کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

19 Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.

ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

20 Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:

به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

21 Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.

شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

22 Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.

هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

23 Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.

آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

24 Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.

خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

25 V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.

در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

26 Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.

کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

27 Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.

تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

28 Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.

تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

29 Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.

هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

30 Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.

اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

31 Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.

شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

32 On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.

خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

33 Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.

تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

34 Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.

باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

35 Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.

باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!